Ακούγοντας για την τρομοκρατική επίθεση στο μετρο της Αγιοπετρούπολης, θυμήθηκα την επίσκεψη μας εκεί, στο περσινό ταξίδι, τέτοια εποχή πέρισυ. Είχαμε κατέβει να δούμε το μετρό, επί τούτου. Δεν φανταζόμασταν πως θα φτάναμε σε τέτοιο βάθος. Η κυλιομενη κατέβαινε και κατέβαινε, στο βάθος το τέρμα της δεν φαινόταν. Μ' έπιασε ίλιγγος. Κάποια στιγμή είδαμε από ψηλά ένα κουβούκλιο εκεί που τέλειωνε η σκάλα, μέσα μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας μας παρατηρούσε με αυστηρό σοβιετικό ύφος. Σίγουρα είχε γνωρίσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό, επιπλέον ένιωθες ότι είχε συνείδηση του πού βρισκόταν, πόσα ακριβώς μέτρα κάτω από τη γη, σίγουρα το γνώριζε αυτό με ακρίβεια, πόσο βαθιά είχαν αναγκαστεί να σκάψουν οι σοβιετικοί στο Λένινγκραντ για να μπορέσουν να φτιάξουν το μετρό, στην πόλη αυτή που είχε χτίσει ο μέγας Πέτρος πάνω σε βάλτο.
Φτάνοντας στο τέρμα της κυλιόμενης έβλεπες άλλη μια εξίσου βαθιά κυλιόμενη να σε περιμένει, κι έπρεπε να ξαναβρείς το κουράγιο σου να σταθείς σα να μη συμβαίνει τίποτε σ' ένα σκαλοπάτι περιμένοντας να φτάσεις στον πάτο, που ίσως να μην ήταν πάτος, διότι μπορεί να υπήρχε κι άλλη κυλιόμενη. Και βέβαια πάλι σε περίμενε μια σοβιετική γυναίκα στο κουβούκλιο που κοιτούσε όλη την ώρα συνοφρυωμένη αν είχες καλή διαγωγή στο κατέβασμα. Κι όντως υπήρχε και τρίτη κυλιόμενη, λίγο μικρότερη, κι έφτανες επιτέλους στους διαδρόμους και τις αποβάθρες του μετρό, αυτό το υπόγειο ανάκτορο.
Μπορεί για πολλά να κατηγορήσει κανείς τον κομμουνισμό, αλλά αυτή η ιδέα, να κάνουν το μετρό της Μόσχας (που δεν το έχω δει εκ του φυσικού, μόνο φωτογραφίες) και της Πετρούπολης, που είχα επιτέλους την ευτυχία να βλέπω, πολυτελή χώρο, 'σα να είναι το ανάκτορο του λαού', είναι αξεπέραστη. Δεκάδες μέτρα, μπορεί και εκατοντάδες, δεν ξέρω, κάτω απο τη γη, να ξεχάσεις το πόσο
βαθιά βρίσκεσαι, να ξεχάσεις και πόσο βιάζεσαι, πόσο τρέχεις, και να απολαύσεις ως δικαιούχος τη διαμονή σου στο υπόγειο αυτό πολυτελέστατο μουσείο.
Σε καμιά πόλη δεν το σκέφτηκε αυτό κανείς, να φτιάξει έτσι το μετρό. Είναι ένα είδος καθημερινής συγκοινωνίας για χιλιάδες έως εκατομμύρια ανθρώπους, κι αυτό είναι όλο. Υπάρχουν σταθμοί συμπαθητικοί, με χαρακτηριστική διακόσμηση, μερικοί ευχάριστοι, στο Παρίσι οι περισσότεροι έχουν παλιώσει, πολλοί είναι βρώμικοι, στο Λονδίνο ακόμα χειρότερα. Στην Αθήνα οι σταθμοί είναι από τους καλύτερους, καινούργιοι και καθαροί. Γενικά είναι παντού αδιάφοροι, καμία σχέση με τους ρώσικους.
Σ΄αυτό λοιπόν το ανάκτορο του λαού έγινε η τρομοκρατική επίθεση. Δεν σκέφτηκαν οι τρομοκράτες το επίτευγμα, ή τα έργα τέχνης, ή το βάθος, ή την ιδέα αυτή του υπαρκτού κομμουνισμού, δεν θαύμασαν καθόλου το ανθρώπινο έργο. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί οι τύποι, ανήκουν σε κάποιο άλλο είδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου