Πάσχα στη Λειβαδιά

Το Πάσχα δεν μου αρέσει πια, είναι βασανιστήριο για μένα, όπως για άλλους τα Χριστούγεννα. Ευτυχώς φέτος καλά τη βγάλαμε, στο σπίτι συγγενών στη Λειβαδιά, δεν χρειάστηκε να πάρουμε πρωτοβουλίες, αν εξαιρέσεις την ιδέα μου να αγοράσω σοκολάτες να τους πάμε, οι οποίες λιώσανε στο αυτοκίνητο, κατά τα άλλα όλα καλά. Γυρίσαμε τη σούβλα, φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, κι ύστερα προτεινα βόλτα στην πόλη, γιατί θυμόμουν ένα ωραίο μέρος με κάτι μικρούς καταράκτες. Όμως δεν ήξερα ότι έχει γίνει καινούργια διαμόρφωση, έχει αναδειχθεί ολόκληρο το κομμάτι του ποταμού που περνάει από το κέντρο, με πεζόδρομο δίπλα του, και το παρακολουθείς, περπατάς δίπλα στα δέντρα, και οι παλιοί νερόμυλοι έγιναν καφενεία. " Το χρωστάμε στον μακαριτη Χρήστο Παλαιολόγο, έναν φωτισμενο δημαρχο.

 Παλιός Ρηγάς , πολιτικος μηχανικός, σεμνός , δεν πούλησε την "πραματεια" του οταν εβλεπε ότι η υποθεση της Ανανεωτικης αριστεράς δεν προχώραγε. Δεν παραιτηθηκε απο το Δημοτικο Συμβουλιο παρα το σοβαρο προβλημα καρδιας που έιχε για ναμην πουν οτι δεν αντεχε να ειναι στην αντιπολιτευση 
Βαθιά αυτοδιοικητικός Πέθανε το 2009" μου έγραψε ο George Lignos στο Facebook. Νομίζω ότι τον είχα γνωρίσει κάποτε, αλλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. 
Τα έχασε κι ο γιος μου που είχε έρθει μαζί μας και ψιλογκρίνιαζε. Δεν περίμενε τόση ομορφιά σε μια πόλη με όνομα που ανακαλεί επαρχία και πλήξη. 

Αυτές οι μικρές αλλαγές είναι ωστόσο μια μικρή σιωπηλή ελληνική επανάσταση στα τελευταία χρόνια. Πόλεις πνιγμένες στην ασχήμια, όπως το Ηράκλειο της Κρήτης ας πούμε, ανακαλύπτουν το κέτρο τους και το αναδεικνύουν, και ξαφνικά μεταμορφώνονται, κι αλλάζει και η καθημερινότητα των κατοίκων, αλλάζει η εικόνα της πόλης, η διάθεση που προκαλεί να την επισκεφτείς. Δεν θα πας στη Λειβαδιά με τη συγκατάβαση που πήγαινες παλιά, άντε να φας στη μάπα την ταλαιπωρία για να δεις κι έναν καταράχτη στριμωγμένο, θα πας με λαχτάρα και σιγουριά να δεις κάτι όμορφο, γεμάτο υπαινιγμούς για το παρελθόν που αποκτά ενδιαφέρον, γίνεται ζωντανό. Τέλος πάντων, ενθουσιαστήκαμε, και κάναμε μια βόλτα στα πέριξ, και λίγο πιο πάνω από το ποτάμι, που έχει μάλιστα γυναικείο όνομα, η Έρκυνα, σ' ενα στενό ανηφορικό είδαμε δυο αυλίτσες να ανταγωνίζονται σε στολισμούς, η μία απέναντι από την άλλη. Αυγουλάκια, κουνελάκια, λουλουδάκια, νάνοι, παπάκια, τα πάντα όλα. Πάσχα ευρωπαϊκό. Άραγε τα μαζεύουν κάπου όταν η γιορτή τελειώσει; Και τα Χριστούγεννα βγάζουν Άη Βασίληδες;, Πρέπει να ξανάρθω να δω τι γίνεται.