Μου άρεσε πάντα να τραγουδάω. Παλιά, πριν το Ίντερνετ, ήταν δύσκολο να βρεις τα λόγια των τραγουδιών, να τ' ακούσεις όσο ήθελες, έπρεπε να αγοράσεις το δίσκο. Μερικές φορές είχαν τα λόγια τυπωμένα στο εξώφυλλο, τα αντέγραφα και τα είχα μαζί μου σε χαρτάκια ή μπλοκάκια. Μπορούσα να ρίχνω ένα τραγούδι περπατώντας, κάνοντας δουλειές στο σπίτι, ταξιδεύοντας, (από μέσα μου) κάθε ώρα και στιγμή τέλος πάντων. Οι παρέες κάποτε ήταν πρόθυμες να γίνουν χορωδίες, αλλά όλο και λιγότερο όσο περνούσαν τα χρόνια, σοβάρευαν, έπρεπε να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου, κλπ
Η καριέρα μου ως μοναχικής τραγουδίστριας απογειώθηκε όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου, το τι τραγούδι έχουν ακούσει ώσπου να μεγαλώσουν λίγο και ν' αρχίσουν να σνομπάρουν, δεν περιγράφεται. Το τραγούδι ήταν νανούρισμα, ήταν παρηγοριά, χάδι, παραμύθι, διήγηση, συντροφιά, ηρεμιστικό, τα πάντα. Στο αυτοκίνητο, όταν πηγαίναμε εκδρομές, είχαμε ειδικό ρεπερτόριο. Κι όπως τα παιδιά δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους γονείς, αγάπησαν τα τραγούδια που αγαπούσα, μέχρι να ανακαλύψουν τα δικά τους γούστα. Όμως τα παιδιά μεγάλωσαν, και μόνο στις γιορτές πια τραγουδούσαμε μαζί, κι ύστερα έφυγαν από το σπίτι, κι ακομα βέβαια τραγουδάμε στις γιορτές, αλλά δεν αρκούσε. Ετσι, από σόλο ερασιτέχνις αποφάσισα να δοκιμάσω τις χορωδίες. Παρτιτούρες, νότες, μια ολόκληρη εκπαίδευση, πολύ δύσκολη πια στην ηλικία μου, αλλά ξεκίνησα. Τρακαρισμένη στην αρχή, εξάλλου ζούμε στην εποχή της δια βίου μάθησης, κι ακόμα μαθαίνω, κι ακόμα τρακαρισμένη. Αυτή η συναυλία, στην οποία συμμετείχα χτες βράδυ με τη χορωδία από το Ωδείο Κόνταλυ, που τη διδάσκει ο Μιχάλης Πατσέας, ήταν επιστέγασμα προσπάθειας μηνών. Το έργο, γραμμένο το 1890, παίχτηκε πρώτη φορά χτες, και κατά κάποιο τρόπο ήμασταν ακόμα και οι ερασιτέχνες στην ίδια αφετηρία με τους επαγγελματίες, με μια παρτιτούρα στα χέρια, να το χτίσουμε μαζί. Κι έτσι τραγουδήσαμε χτες με την ορχήστρα Φιλαρμόνια, και διευθυντή τον Βύρωνα Φιδετζή, και νομίζω ότι ονειρεύτηκα πως ήμουν κι εγώ εκεί, συντονισμένη με κάθε του κίνηση, δίπλα στη Χριστίνα με την καταπληκτική φωνή, που υπήρξε χορωδός επαγγελματίας, μαζί με τη φίλη μου την Barbara. Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τους γενναιόδωρους ανθρώπους της μουσικής που με δέχονται μαθήτρια.
Το έργο (Ρέκβιεμ, του Δημήτρη Λιάλιου) ήταν ωραίο, απρόσμενα συγκινητικό χτες το βράδυ. Ανακαλύψαμε όλοι μαζί έναν κρυμμένο θησαυρό και τον βγάλαμε στο φως, λίγο σαν αρχαιολόγοι, λίγο σαν ιερείς, όπως είναι οι μουσικοί στις καλές τους στιγμές. Δυσκολεύομαι σήμερα να γυρίσω στη ρουτίνα, αλλά εντάξει, μεγαλοβδόμαδο ξεκίνησε, η συγκίνηση παίζει ακόμα, και το παρατημένο σπίτι μου υπομονετικά περιμένει.
Η καριέρα μου ως μοναχικής τραγουδίστριας απογειώθηκε όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου, το τι τραγούδι έχουν ακούσει ώσπου να μεγαλώσουν λίγο και ν' αρχίσουν να σνομπάρουν, δεν περιγράφεται. Το τραγούδι ήταν νανούρισμα, ήταν παρηγοριά, χάδι, παραμύθι, διήγηση, συντροφιά, ηρεμιστικό, τα πάντα. Στο αυτοκίνητο, όταν πηγαίναμε εκδρομές, είχαμε ειδικό ρεπερτόριο. Κι όπως τα παιδιά δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους γονείς, αγάπησαν τα τραγούδια που αγαπούσα, μέχρι να ανακαλύψουν τα δικά τους γούστα. Όμως τα παιδιά μεγάλωσαν, και μόνο στις γιορτές πια τραγουδούσαμε μαζί, κι ύστερα έφυγαν από το σπίτι, κι ακομα βέβαια τραγουδάμε στις γιορτές, αλλά δεν αρκούσε. Ετσι, από σόλο ερασιτέχνις αποφάσισα να δοκιμάσω τις χορωδίες. Παρτιτούρες, νότες, μια ολόκληρη εκπαίδευση, πολύ δύσκολη πια στην ηλικία μου, αλλά ξεκίνησα. Τρακαρισμένη στην αρχή, εξάλλου ζούμε στην εποχή της δια βίου μάθησης, κι ακόμα μαθαίνω, κι ακόμα τρακαρισμένη. Αυτή η συναυλία, στην οποία συμμετείχα χτες βράδυ με τη χορωδία από το Ωδείο Κόνταλυ, που τη διδάσκει ο Μιχάλης Πατσέας, ήταν επιστέγασμα προσπάθειας μηνών. Το έργο, γραμμένο το 1890, παίχτηκε πρώτη φορά χτες, και κατά κάποιο τρόπο ήμασταν ακόμα και οι ερασιτέχνες στην ίδια αφετηρία με τους επαγγελματίες, με μια παρτιτούρα στα χέρια, να το χτίσουμε μαζί. Κι έτσι τραγουδήσαμε χτες με την ορχήστρα Φιλαρμόνια, και διευθυντή τον Βύρωνα Φιδετζή, και νομίζω ότι ονειρεύτηκα πως ήμουν κι εγώ εκεί, συντονισμένη με κάθε του κίνηση, δίπλα στη Χριστίνα με την καταπληκτική φωνή, που υπήρξε χορωδός επαγγελματίας, μαζί με τη φίλη μου την Barbara. Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τους γενναιόδωρους ανθρώπους της μουσικής που με δέχονται μαθήτρια.
Το έργο (Ρέκβιεμ, του Δημήτρη Λιάλιου) ήταν ωραίο, απρόσμενα συγκινητικό χτες το βράδυ. Ανακαλύψαμε όλοι μαζί έναν κρυμμένο θησαυρό και τον βγάλαμε στο φως, λίγο σαν αρχαιολόγοι, λίγο σαν ιερείς, όπως είναι οι μουσικοί στις καλές τους στιγμές. Δυσκολεύομαι σήμερα να γυρίσω στη ρουτίνα, αλλά εντάξει, μεγαλοβδόμαδο ξεκίνησε, η συγκίνηση παίζει ακόμα, και το παρατημένο σπίτι μου υπομονετικά περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου