Πάμε στην Ντοκουμέντα;

-Πάμε στη Ντοκουμέντα;

-Πότε, τώρα; Δεν μπορώ, έχω να βάψω αυγά, να ετοιμάσω τσουρέκια!

-Αύριο τότε; Να πάμε αύριο;

-Αύριο έρχονται τα παιδιά, δεν πρόκειται να το κουνήσω από το σπίτι. Να μιλήσουμε μετά το Πάσχα, που θα φύγουν. Θα κρατήσει πολύ καιρό η Ντοκουμέντα, μην ανησυχείς! Σ’ αφήνω τώρα, τρέχω μη μου καούν, καλή Ανάσταση!

-Καλημέρα, τι γίνεται; Ψάχνω παρέα να πάω στη Ντοκουμέντα, θέλεις να έρθεις;

-Αποκλείεται, έχω να κάνω ψώνια και να ετοιμάσω το σπίτι. Εξάλλου διάβασα ότι δεν αξίζει.

-Κι εγώ το διάβασα, αλλά λέω να το κρίνω μόνη μου.

-Της κάνουν κριτική από δεξιά κι από αριστερά. Άλλοι λένε ότι είναι γερμανική κατοχή, άλλοι λένε ότι είναι αριστερίστικη εισβολή.

-Κι εμένα με λέγανε γερμανοτσολιά πριν δυο χρόνια, δεν το πήρα και κατάκαρδα!

-Εγώ θυμάμαι ότι το είχες πάρει πολύ κατάκαρδα!

-Αλήθεια; Να το ξεχάσεις σε παρακαλώ αυτό, τόσα και τόσα ξεχάσαμε!

-Εντάξει, το ξέχασα κιόλας. Αλλά με τη Ντοκουμέντα διαφωνώ. Δεν γίνεται να καταλαμβάνει όλη την πόλη και να πρέπει να ξεκινάμε για να τη δούμε κιόλας. Ας έρχεται αυτή να μας βρίσκει, στην καθημερινότητά μας!

-Δηλαδή, πού να έρθει, στο σούπερ μάρκετ που ψωνίζεις; Φαντάσου τότε πόσο θα μιλούσαν για εισβολή! Η τέχνη δεν μπορεί να επιβάλλεται, πρέπει να την επισκέπτεσαι αυτοβούλως!

-Επιβάλλεται ούτως ή άλλως, με μηχανισμούς εσωτερικής διακίνησης. Παιδιόθεν, ανεξέλεγκτα, και τα λοιπά.

-Όλ’ αυτά επειδή έχεις να ετοιμάσεις το σπίτι και βαριέσαι να βγεις; Μήπως θέλεις να έρθει στη βεράντα σου με ένα ντρόουν; Να σε πιάσει από τις μασχάλες, να σε σηκώσει, να σε πάει στα μουσεία που γίνεται, και να σε απιθώσει κατευθείαν στο τραπεζάκι της καφετέριας; Αυτό θα ήταν πολύ μοντέρνο;

-Έχει καφετέρια το μουσείο Μοντέρνας τέχνης; Τότε να το σκεφτώ!