Κυνηγοί ταλέντων

Τι λαμπερό κορίτσι, είπαν όλοι για την δωδεκάχρονη Αφγανή Αζουρέ, και η πρόεδρος της Δημοκρατίας την κάλεσε στο Προεδρικό Μέγαρο. Τι σπουδαία, να ξεκινήσει από τη Μόρια, να καταφέρει να πάει στο Σχολείο της Μυτιλήνης, να πάρει υποτροφία για την Αμερική. Ίσως το πρώτο κατόρθωμα να ήταν και το μεγαλύτερο, ή αυτό που οδήγησε στα άλλα.

Οι Αμερικάνοι πώς τη βρήκαν; Κυνηγούν ταλέντα ακόμα και σε στρατόπεδα προσφύγων; Σε δημοτικά της επαρχίας; Ε, όχι ακριβώς. Η μάνα της, άνθρωπος με μόρφωση, το κυνήγησε, έστειλε επιστολές σε όλες τις ξένες πρεσβείες, ψάχνοντας τρόπους να μορφωθεί η κόρη της. Δεν της αρκούσε λοιπόν της μάνας αυτής το Γυμνάσιο στη Λέσβο; Βλέποντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά πρόσφυγες στα ελληνικά σχολεία, είπε η μητέρα,  σκέφτηκα να γράψω τις επιστολές. Πόσο απίθανο, πόσο τρελό, μια πρόσφυγας στη Λέσβο να γράψει επιστολές στις ξένες πρεσβείες; Το έκανε. Η καρδιά της μάνας περνάει βουνά. Να που πέρασαν κι οι λέξεις της. Υπάρχει ταχυδρομείο στη Μυτιλήνη. Τα γράμματα πάνε κι έρχονται. Γράφεις και σου απαντούν. Κι από τη στιγμή που κάποιοι διάβασαν αυτό που γράφεις και σου απαντούν, έρχεται χιονοστιβάδα η αναγνώριση, ο σεβασμός, η αλλαγή στο βλέμμα.

Κρίμα που οι αμερικάνοι δεν στέλνουν κυνηγούς ταλέντων στα ελληνικά σχολεία, ούτε στα στρατόπεδα προσφύγων, και περιμένουν επιστολές. Σίγουρα θα έχει εκεί πολλά ταλέντα, τόσα παιδιά μαζεμένα, στριμωγμένα, πληγωμένα, ταλαιπωρημένα, πυριτιδαποθήκη εκρηκτικών ταλέντων θα είναι εκεί μέσα. Θα μπορούσαν και οι Άγγλοι να το κάνουν δηλαδή, μη σου πω κι οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Πορτογάλοι; Γιατί όχι; Οι Έλληνες; Μπα, εμείς οι καημένοι οι Έλληνες είμαστε πολύ απασχολημένοι να βογκάμε για το βάρος που δεν μπορούμε να σηκώσουμε, των τόσο πολλών προσφύγων και μεταναστών, η Ελλάδα δεν αντέχει άλλοι φωνάζουμε παραπονεμένοι εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν έχουμε καιρό και διάθεση να ξεχωρίζουμε ταλέντα από το σωρό, άσε που μπορεί να έχουν και ξένα ονόματα και να μας μολύνουν το Ντιενέι.  Έχουμε υπογεννητικότητα, εμείς οι καημένοι. Και δεν έχουμε προσχήματα. Επίσημα δεν είμαστε ρατσιστές, αλίμονο δα, έχουμε και αντιρατσιστικό νόμο, αλλά από προσχήματα μείον. Τα ελάχιστα που παλεύουμε να στήσουμε τα γκρεμίζουν χαρούμενα οι άνθρωποι που στο όνομα τους απόκτησαν εξουσία, οι ίδιοι οι βουλευτές. Θα έπρεπε κάπως να ντρεπόμαστε, αλλά έχουμε ξεχάσει πώς γίνεται.