Δέκα χρόνια Polyphonica

 Η Polyphonica είναι το μικρό θαύμα που συμβαίνει στην Αθήνα. Μικρό το λέω επειδή έχει λίγα παιδιά σχετικά με το πόσα θα μπορούσε να έχει, αν το ήξεραν τα παιδιά, αν το άντεχαν οι δάσκαλοι, αν στηνόταν σε κάθε γειτονιά, αν οι γονείς που τη χρειάζονται μπορούσαν να την αναγνωρίσουν, αν και αν. Είναι μικρό, για μένα που μένω στην Κυψέλη και τα βλέπω κάθε μέρα, τα παιδιά του κόσμου, να βολοδέρνουν στην πλήξη, την κλεισούρα, στα πεζοδρόμια και στα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών. Πώς να βρεις επαφή με τις ανάγκες τους, πώς να ανοίξεις τρυπούλες στο αόρατο τείχος που μας χωρίζει; Μια φορά ένα γειτονόπουλο έκλαιγε γοερά, άνοιξα τα χέρια, με είδε, ήρθε τρεχάτο στην αγκαλιά μου. Το κράτησα, το παρηγόρησα, σταμάτησε το κλάμα. Να ήταν τόσο απλό πάντα. Να μπορείς να δώσεις κάτι παραπάνω, κάτι που δεν πιέζει, κάτι που δίνει χαρά, που είναι σα γιορτή, και που όμως μορφώνει, εξοπλίζει με γνώση. Να βρεις χώρο, δασκάλους, να φτιάξεις πρόγραμμα. Να σε εμπιστευτούν οι γονείς, να εκτιμήσουν αυτό που κάνεις, να συμμετέχουν.

Η Polyphonica είναι το μεγάλο θαύμα που συμβαίνει στην Αθήνα, σύνθετο όσο φαίνεται απλό, δύσκολο όσο φαίνεται εύκολο. Να βάλεις τα παιδιά να τραγουδήσουν μαζί, παιδιά με διάφορες καταγωγές, από διαφορετικές χώρες. Να συντονιστούν, να μάθουν το τραγούδι του άλλου, σε ξένη γλώσσα, να διδάξουν το δικό τους. Να μαζεύονται με συνέπεια μια φορά την εβδομάδα, κι η συνέπεια να γίνεται λαχτάρα, και η διδασκαλία να γίνεται χαρά. Να αποκτούν μουσική μόρφωση χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κάτι τόσο σοβαρό τους συμβαίνει. Η Polyphonica έχει βρει τρόπους, έχει ανοίξει ρωγμές στο τείχος. Πώς γίνεται; Πώς το κατόρθωσαν; Πώς το είχαν στήσει και πώς το συνεχίζουν;

Στο εκκλησάκι της σχολής Χιλλ, τα απογεύματα της Τρίτης. Εκεί ξεκίνησαν. Τους γνώρισα Τετάρτες, όταν άρχισε η ομάδα ντραμς. «Ας έρθουν όσα παιδιά θέλουν» είχα διαβάσει στο ίντερνετ. Μαζέψαμε μερικά γειτονόπουλα από την Κυψέλη. Περιμένοντας στο προαύλιο ακούγαμε τα ντραμς και τα γέλια τους. Αυτός ο τρόπος να πλησιάζεις, να διδάσκεις τα παιδιά, να τα γλιτώνεις από την πλήξη και τη θλίψη, να τους ανοίγεις τη χώρα των θαυμάτων που είναι η μουσική, τόσο απλός, τόσο σοφός και τόσο σπάνιος, γιατί να μην είναι παντού; Γιατί να μην τον ξέρουμε όλοι;

Γνώρισα την Έφη εκεί, μάλλον τη θυμήθηκα. Την είχα δει στα κυριακάτικα πρωινά για παιδιά στο Μέγαρο Μουσικής, να εξηγεί αυτό που θα ακούγαμε, να βοηθάει τα παιδιά να καταλάβουν, να χαρούν τη μουσική, να συμμετέχει στον Πέτρο και το Λύκο του Προκόφιεβ. Μουσικοπαιδαγωγός, όπως και οι συνεργάτες της, είχε την ιδέα για την Polyphonica. Την ξεκίνησε με μερικούς ακόμα ταλαντούχους και ενθουσιώδεις μουσικούς. Άκουσα τη χορωδία, είδα τις μαέστρους να πάλλονται από ενθουσιασμό διευθύνοντας τα παιδιά στα τραγούδια, ελληνικά και ξένα. Από το ένα περνούσαν στο άλλο με μια κίνηση του κεφαλιού, ένα χαμόγελο, σαν πουλάκια που πετούν πάνω από τις χώρες μαζεύοντας τους πιο ωραίους ήχους. Ένα θαύμα τόσο πέρα από τη γκρίνια, τη δυσπιστία, τη μιζέρια, την άρνηση, τον αποκλεισμό της καθημερινότητας, που μου φαινόταν εύθραυστο, ανάλαφρο σαν εκείνο το αγριολούλουδο που το φυσάς και οι σπόροι του φεύγουν με τον πιο ελαφρύ αέρα. Θα μπορούσε αυτό το θαύμα να πιάσει ρίζες, να συνεχιστεί, ή θα χανόταν με το τραγούδι, με το τέλος της χρονιάς;

Δέκα χρόνια μετά το θαύμα συνεχίζεται και μεγαλώνει. Μετά τη χορωδία και τα ντραμς η Polyphonica έχει τμήμα θεάτρου και χορού και γιουκαλίλι. Έχει τμήμα στη Μυτιλήνη. Κατάφερε να βρει λύσεις για την περίοδο της πανδημίας, που τα παιδιά δεν μπορούσαν να συναντηθούν. Η αγκαλιά της μένει ανοιχτή.

(Kείμενο που δημοσιεύτηκε στο εορταστικό τεύχος για τα Δέκα χρόνια της Polyphonica)