Αντίο μακρινό Πολυτεχνείο

Αν διακρίνω ένα προσόν στην εντυπωσιακή προσπάθεια εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που δεν ονομάστηκε έτσι αλλά κατάφερε να αφήσει εκτός Ανωτάτων Σχολών μερικές δεκάδες χιλιάδες υποψηφίων φοιτητών, είναι ότι είναι τόσο μπερδεμένη που δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτε άλλο αυτή τη στιγμή, πέρα από αυτό: κάποιες δεκάδες χιλιάδες υποψηφίων μένουν εκτός Σχολών. Ναι, αλλά αυτό δεν ακούγεται πια τόσο άσχημο όσο παλιότερα. Στην εποχή μας δεν πιστεύουμε πια στην αγαθή συμβολή της μόρφωσης, περισσότερο μας τρώει το άγχος των πολλών πτυχιούχων και την πιθανών ψυχολογικών συνεπειών που θα έχει ο συμβιβασμός τους με εργασίες κατώτερες των προσδοκιών τους. Οπότε, μήπως είναι καλύτερα με κάποια μυστήρια κόλπα όπως είναι αυτό το ΕΒΕ, που δεν είναι καν εκείνο το φετίχ, η βάση του 10, αλλά κάποιο άλλο ξόρκι, να μένουν εκτός νυμφώνος κάμποσοι ώστε να συμβιβάζονται εγκαίρως και να ψάχνουν κάτι που να τους ταιριάζει περισσότερο, να μη γίνονται και αιώνιοι φοιτητές;

Τάιμ άουτ: μόλις διάβασα για μια έρευνα που απέδειξε ότι οι αιώνιοι φοιτητές (λιμνάζοντες είναι ο νέος όρος) δεν είναι αυτοί που νομίζουμε, δηλαδή αυτοί που έμπαιναν με πολύ χαμηλό βαθμό σε σχολές χαμηλής ζήτησης, αλλά κυρίως αυτοί που μπαίνουν σε καλές σχολές όπως η Νομική, ανακαλύπτουν πως δεν τους ενδιαφέρει και δεν βρίσκουν το θάρρος να εγκαταλείψουν.

Σε κάθε περίπτωση, εγώ θα ψάλλω ένα μικρό Ρέκβιεμ για το Πολυτεχνείο Θράκης και άλλες χαμηλής ζήτησης σχολές που ίσως αναγκαστούν να κλείσουν λόγω έλλειψης φοιτητών, εκτός αν καταφέρουν οι εργαζόμενοι σε αυτές να τις κρατήσουν ανοιχτές ως μουσεία φοιτητικής ζωής, ή κάτι τέτοιο (ιδέες δίνουμε). Γιατί από αυτές τις περιφρονημένες Σχολές μπορούσε κάποιος που το έψαχνε το πράγμα και είχε τα κότσια να φτιάξει μόνος του τη ρότα των σπουδών του, να κατευθυνθεί χωρίς αναστολές σε κάτι που  ήθελε στ’ αλήθεια. Σε τέτοιες σχολές μπορούσε να είναι πιο ελεύθερος να βάλει στόχους άλλης κατεύθυνσης, αφού πρώτα έβρισκε το χρόνο να ρωτήσει τον εαυτό του, μακριά από το κέντρο τα πρέπει και τα καθωσπρέπει. Έτυχε να γνωρίσω πολλά τέτοια παιδιά και θαύμαζα την προσωπική τους πορεία, που περιλάμβανε συχνά κάποιο Εράσμους που τους άνοιγε τα μάτια και τους ορίζοντες, και κάποια φαινομενικά χαμένα χρόνια, που ήταν στο βάθος απολύτως κερδισμένα. Αυτή την πολυτέλεια μπορούσε να δίνει ένα ανοργάνωτο εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς καν να το επιδιώκει. Τώρα, να πεις ότι θα οργανωθεί και θα αξίζει η θυσία των φετινών υποψηφίων; Δεν το λες.