Το άνθος της ανθρωπότητας

Κοιτάζω την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σαμουέλ Πατί που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, από τις διακοπές του στην Ελλάδα, μια χαλαρή καλοκαιρινή πόζα, ανεμελιά που φαίνεται πια σπαραχτική. Άνθρωπος που σίγουρα δεν γυμναζόταν σε πολεμικές τέχνες για να αντιμετωπίσει τον εχθρό στη σχολική του αίθουσα. Αλλά που μπορεί να ήξερε, να του περνούσε από το μυαλό ότι κινδυνεύει όταν αποφάσισε να δείξει στην τάξη εκείνα τα σκίτσα. Έχουν γίνει τόσες ισλαμιστικές επιθέσεις στη Γαλλία, θα σκέφτηκε προς στιγμήν ότι ίσως θα ήταν πιο ασφαλές να μην το κάνει, όμως το έκανε, πήρε το ρίσκο για κάτι τόσο απλό, που θα μπορούσε να αποφύγει, πιστεύοντας ότι το δικαιούται, ότι και οι μαθητές το δικαιούνται. Επειδή το θέμα ήταν η ελευθερία της έκφρασης. Κάτι που έχει θεσμοθετηθεί στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, ακόμα κι εδώ στην Ελλάδα όπου πρόσφατα καταργήθηκε η βλασφημία ως ποινικό αδίκημα, στις χώρες της Ευρώπης που αναζητούν διαρκώς το βέλτιστο στη νομοθεσία τους, αλλά δεν έχει στ’ αλήθεια εμπεδωθεί στις συνειδήσεις. Ο νομοθέτης είναι πιο μπροστά από τους πολίτες, κι αυτή την πρόοδο, αυτή την κατάκτηση θέλησε να δείξει ο δάσκαλος στους μαθητές τους, χύνοντας το αίμα του στην υπόθεση με τα σκίτσα του Μωάμεθ, όπου ήδη τόσο αίμα έχει χυθεί. Δεν παραιτήθηκε από αυτό το δύσκολο κεκτημένο, δεν λογοκρίθηκε, δεν σταμάτησε, δεν έθεσε φυλακήν τω στόματι του.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι το άνθος της ανθρωπότητας. Θαρραλέοι ενώ ξέρουν ότι δεν έχουν τα μέσα να προστατευτούν, δεν διαθέτουν θωρακισμένη Μερσεντές, γιατί πιστεύουν στο βάθος στην ανθρώπινη καλωσύνη, τις διακηρύξεις του Ρουσώ που τόσο λάθος και τόσο υπέροχες ήταν, ώστε κατέλαβαν τις γαλλικές ψυχές κι απλώθηκαν ακαταμάχητες σε όλον τον κόσμο. Δεν παραιτούνται οι άνθρωποι αυτοί από το βασικό αυτό δικαίωμα, έστω κι αν όλοι γύρω τους φοβούνται, έστω κι αν οι ίδιοι φοβούνται. Η Γαλλία είναι πια σαν επίσημο κράτος ο τόπος που ταυτίζεται μαζί του, περισσότερο από κάθε άλλον.  Θα βρει τρόπους να το υπερασπιστεί, να το θωρακίσει. Θα τους βρούμε όλοι. Πρέπει να υπάρχουν, όσο κι αν απελπιζόμαστε και το αδιέξοδο μας πνίγει, κι ο φόβος τρυπώνει μέσα μας. Δεν είμαστε παρηκμασμένη Ρώμη, η Ευρώπη, που θα υποκύψει στους βαρβάρους επειδή εκείνοι θεωρούν ευλογία το θάνατο.  Θα βρεθούν τρόποι και θα είναι οι βέλτιστοι.