Στην αγορά με το άλογο

Από τον παππού μου έχω μόνο ένα κείμενο που μου το έδωσε ο ξάδερφός μου, και πολλές βέβαια ιστορίες. Το πορτραίτο του βρίσκεται στην αίθουσα της Ένωσης Σπάρτης Μικράς Ασίας, το είδα μια φορά που πήγα πριν πολλά χρόνια, ελπίζω να είναι ακόμα εκεί. Ήταν σχολικός έφορος στην πατρίδα του, τα Σπάρτα Μικράς Ασίας, γιατρός το επάγγελμα, ο ντοκτόρ Ελεϊμόν. Τον έλεγαν Ελεήμονα. Ίσως το όνομα παίζει ρόλο στην προσωπικότητα. Ελεούσε τους συμπατριώτες του Έλληνες με γράμματα, σχεδόν με το ζόρι, μάζευε τα λεφτά για να λειτουργεί το σχολείο της Κοινότητας. Γιατί έπρεπε μόνοι τους να λειτουργούν τα σχολεία που μάθαιναν στα παιδιά τους ελληνική γλώσσα και άλλες πολυτέλειες, οι ίδιοι μάλιστα ήταν τουρκόφωνοι. Με κόπο και προσπάθεια κατακτούσαν κάθε φράση ελληνική, και πού να ήξεραν ότι θα τους χρειαζόταν η γλώσσα εκείνη όταν θα έρχονταν πρόσφυγες μετά την Καταστροφή εδώ πέρα.

Στο κείμενο λοιπόν εκείνο ο παππούς διηγείται πώς πήγε μια μέρα με το άλογο στα μαγαζιά για να μαζέψει τις καθυστερημένες συνδρομές για τη λειτουργεία του σχολείου. Αυτή η μανία για διδασκαλία πέρασε σε όλους μας, ο αδερφός μου, Ελεήμων κι αυτός, έγινε καθηγητής και ακόμα είναι. Εγώ βγήκα πολύ διδακτικός τύπος, ευτυχώς ξεκινήσαμε τα μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες πριν δεκατρία χρόνια στην Αγορά της Κυψέλης και κάπως ξεδίνω. Κάθε χρόνο έκτοτε διδάσκω την ελληνική γλώσσα σε όσους θέλουν να τη μάθουν, αρχίζοντας από το αλφάβητο. Θα πρέπει να έχω διδάξει το ελληνικό αλφάβητο σε χιλιάδες ανθρώπους. Ναι, χιλιάδες, γιατί όποτε ερχόταν κάποιος καινούργιος που δεν το ήξερε καθόλου δεν ήθελα να τον αφήνω στην άκρη, τον έπαιρνα λοιπόν σε ιδιαίτερο μάθημα και του μάθαινα το αλφάβητο. Μπορεί να μην ξαναρχόταν, πολλοί δεν ξανάρθαν, η ζωή πολλών μεταναστών είναι ασταθής και δύσκολα γίνονται μαθητές, τουλάχιστον όσοι με γνώρισαν έμαθαν το αλφάβητο.