Η Δικαιοσύνη

Υπάρχει κάτι θετικό στις πολιτικές αντιδράσεις για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής; Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου κι  άρχισαν εκατέρωθεν καταγγελίες. Εσείς τους βοηθήσατε! Όχι, εσείς αρχίσατε πρώτοι! Είστε αστικό κόμμα και ως γνωστόν (από πού;) ο φασισμός είναι ακραία έκφανση του καπιταλισμού, το έλεγε η αριστερή θεωρία του μεσοπολέμου, που βοήθησε και λίγο να γίνει ο πόλεμος, τόσο άτεγκτη που ήταν δεν επέτρεψε συνεργασία  αντιφασιστικών κομμάτων στη Γερμανία. Κάτι έχει απομείνει και στη σημερινή αριστερή θεωρία από την ιδέα αυτή.

Ευτυχώς δεν είμαστε στο 1944, όταν την απελευθέρωση της Αθήνας ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος. Τη χαρά μας όμως για την απόφαση του Δικαστηρίου την ακολουθεί  χαμηλής έντασης και με βρισιές μόνο εμφύλιος, που μπορεί να κορυφωθεί σε πρωτοσέλιδα και μολότωφ εναντίον δακρυγόνων, ως εκεί, ελπίζουμε όλοι. Δεν είναι όπως τότε. Έχουμε κράτος και θεσμούς, έστω κι αν δεν τους εμπιστευόμαστε όσο θα θέλαμε, έστω κι αν οι λειτουργοί τους συχνά δεν στέκονται στο ύψος της αποστολής, έστω κι αν πολλοί ρομαντικοί άνθρωποι, κυρίως νέοι, νομίζουν ότι καλύτερα θα ζούσαμε χωρίς νόμους και κράτος διότι κατά βάθος οι άνθρωποι διαθέτουν έμφυτη καλωσύνη, οπότε κάθε επίθεση στο κράτος που την εμποδίζει να εκδηλωθεί, είναι καλό πράγμα. Αυτή τη φορά απλώς δεν κρατά η χαρά, την πεποίθηση ότι τα κόμματα όλα είναι άξια να συνταχθούν εναντίον του φασισμού -ναζισμού τη χαλάει αμέσως το κλίμα αντιπαράθεσης. Τι θετικό λοιπόν να υπάρχει;

Μήπως είναι θετικό ένα είδος εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη που εκδηλώνεται έστω κι έτσι; Και με τη χαρά και με τις αντιπαραθέσεις; Μπορεί να ξέραμε πολλοί τι ήταν η Χρυσή Αυγή, αλλά τώρα που η Δικαιοσύνη μίλησε η γνώση έγινε αλήθεια. Πολλά καταμαρτυρούμε στη Δικαιοσύνη για τις δυσλειτουργίες της και την απληστία των λειτουργών της όταν αποφασίζουν για τους μισθούς τους, αλλά κακά τα ψέματα. Την έχουμε ανάγκη, σαν πολίτες και σαν άνθρωποι. Πρέπει να πιστεύουμε σε κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι η ιδέα της Δικαιοσύνης. Ανεξάρτητη, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Δεν είναι εύκολο, είναι εύθραυστη, φαρφουρένια, κρυστάλλινη, ευαίσθητη, μέλος ευπαθούς ομάδας, κι ας είναι αυτή που όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε.. Οι πολιτικοί συχνά νομίζουν ότι μπορούν να της επιβληθούν, να παίξουν μαζί της. Οι πολίτες πρέπει να τη φροντίζουμε. Την χρειαζόμαστε όπως το σώμα μας χρειάζεται το νερό.