Πιστεύω εις μιαν μουσικήν μητέρα παντοκράτορα...

Credo in unum Deum... ηγουν, "πιστεύω εις έναν θεόν..." με μουσική Σούμπερτ. Έχει τόση γλύκα η ομολογία αυτή που μπορείς και να πιστέψεις, λέμε τώρα. Αλλά σκεφτείτε, να περνάς ας πούμε έξω από μια εκκλησία, να μπαίνεις μέσα από μια εσωτερική ανάγκη, ή κι απο εξωτερική, να ξεκουραστείς λίγο, ν' απαγγιάσεις, και να ακούς αυτή τη μουσική. Ε, πιστεύεις ή δεν πιστεύεις κύριε Πρόεδρε;
Εγώ ομολογώ, η επίκληση Κύριε ελέησον, ελληνιστί πάντα σε όλες τις λειτουργίες, ειδικά αυτή όμως, ο τρόπος του Σούμπερτ, μου έφερνε δάκρυα στα μάτια όλη τη σεζόν που κάναμε πρόβα με τη Μικτή Χορωδία στο Ωδείο Κόνταλυ. Ήταν τέτοιος ο χειμώνας φέτος, η μητέρα μου να αναχωρεί βασανιστικά, η αδυναμία μπροστά στο χρόνο, στη φθορά, κι αυτή η γλύκα η γεμάτη κατανόηση της ανθρώπινης ανάγκης στη μουσική του Σούμπερτ, δυσκολευόμουν να μην ταυτιστώ με την ικεσία, με την ομολογία, με την παράκληση. Ένιωθα στα κατάβαθα της ψυχής μου τη δύναμη της τέχνης να μας εκφράζει, και τη γενναιοδωρία της να ταυτίζεται με τις ανάγκες μας. Έκλαψα με την ψυχή μου σιωπηλά στις πρόβες, κι ας ήξερα κάθε στιγμή τη ματαιότητα της πίστης. Ενθεώθηκα χωρίς πρόσωπο θεού. Πόσο σπουδαία, πόσο ακαταμάχητη, πόσο δυνατή η μουσική. Και πόσο ωραία ακούστηκε κάτω από τους θόλους.