Ξεπερασμένες τελετές

Με μεγάλη επιμέλεια αποφεύγω να παρακολουθήσω προεκλογικές συγκεντρώσεις, κλείνω τις τηλεοράσεις, προσέχω τις μέρες που περνώ από το κέντρο. Ωστόσο κάποιες φωτογραφίες έρχονται και σε βρίσκουν, και να ο ηγέτης σε κάποια εξέδρα κι από κάτω σείονται οι σημαίες… Πόσα χρόνια έχουν περάσει αφότου παρέστην σε τέτοια συγκέντρωση; Ήταν τα παιδιά μου μικρά και μου το ζήτησαν σαν πανηγύρι, ήταν κοντά στο σπίτι, πήγαμε κι αγοράσαμε και σημαία, στο γυρισμό που την κρατούσα γελώντας, κάποιος βγήκε στο μπαλκόνι του και μ’ έβρισε. Φυσικά ήταν το κόμμα που ψήφιζα, αλλά και πάλι, τι νόημα είχε; Τα λόγια από το μπαλκόνι ακούγονταν αδέξια, σαν κακοπαιγμένος ρόλος. Οι φωνές των οπαδών ήταν άστοχες, τα τραγούδια ξεπερασμένα. Όλα παίζονταν σαν ρόλοι μιας τελετής που κανείς δεν πολυθυμάται γιατί καθιερώθηκε.

Ίσως είχε νόημα μετά τη μεταπολίτευση, όταν η στέρηση πολιτικής ζωής στη χούντα έδινε ιδιαίτερη αξία στη συνεύρεση αυτή του πλήθους με τον ηγέτη. Μεγάλη η συγκίνηση των πρώτων συγκεντρώσεων μετά τη σιωπηλή επταετία. Μετρούσαμε τη φασαρία, τα κεφάλια, τις σημαίες, τους δρόμους που κλείσανε. Ο  Καραμανλής ήταν αγαπητός, ο Παπανδρέου είχε χάρισμα. Κι οι μικροί αγκομαχούσαν να γεμίσουν τις πλατείες. Σώνει και καλά να δημιουργήσουν κάτι συνταρακτικό, μια προσομοίωση κατάληψης της πόλης, επανάστασης, εισβολής στα χειμερινά ανάκτορα. Κι ο λαός με τον ηγέτη αγκαλιά, χωρίς ενδιάμεσο τίποτε. Όμως το ενδιάμεσο είναι η δημοκρατία, πότε θα το μάθουμε, πότε θα το παραδεχτούμε;

Δεν έχουμε πια κουραστεί απ’ όλ’ αυτά, δεν χορτάσαμε;  Δεν γίνονται αρκετές γιορτές στην πόλη για να ξεδώσουμε, δεν κλείνει κάθε τρεις και λίγο το κέντρο για λόγους πολιτικούς συνδικαλιστικούς κι ενίοτε εορταστικούς; Δεν είναι οι γιορτές της μουσικής, π. χ. πιο ευχάριστες από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις;

Υπάρχουν κι ένα σωρό στάδια και γήπεδα, πιο ταιριαστά μάλιστα με το όλο πνεύμα αυτής της επίμονης επαφής με πολιτικούς, γιατί να μη γίνονται εκεί οι κομματικές συγκεντρώσεις; Σίγουρα είναι αρκετά μεγάλα για να χωρούν όσους ακόμα έχουν τη διάθεση να πηγαίνουν σε τέτοια, και προσφέρουν περισσότερη οικειότητα και εγγύτητα.

Είχαμε κάποτε μπουχτίσει τη ρουτίνα, τώρα η αληθινή ρουτίνα, με μέσα συγκοινωνίας που λειτουργούν κανονικά, δρόμους ανοιχτούς που τσουλάνε, είναι το πιο άπιαστο όνειρο.

Θα με συγκινούσε πολύ το κόμμα που θα διακήρυσσε αναλυτικά την άρνηση του να κάνει προεκλογική συγκέντρωση, πάντως.

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/201129_xeperasmenes-teletes?fbclid=IwAR1Z51FVFPKuRKhdsoeVb7RuFO4fYfuaEvW3Ca_gz75rB5EZgXt1jQCGCAU