Ευρωεκλογές και μαζί δημοτικές εκλογές. Κόντεψα να ξεχάσω τη δεύτερη αίθουσα, τόσο φορτσάτη βγήκα από την πρώτη. Τέλος πάντων. Για μένα θα ήταν ο τέλειος συνδυασμός εκλογών, θα είναι ίσως κάποτε. Επειδή παραμένει η ιδέα της προόδου ριζωμένη στο υποσυνείδητο, το ασυνείδητο και το συνειδητό, δεν τα θεράπευσα όλα αυτά, ακόμα πιστεύω ότι κάποτε θα ψηφίζουμε μόνο για την ευρωπαϊκή βουλή και την αντίστοιχη κυβέρνηση με έδρα τις Βρυξέλλες, και στην πόλη μας για δημάρχους και κοινοτάρχες. Περιφερειάρχες μάλλον δεν χρειάζονται.
Τώρα βέβαια ψηφίζουν για την Ευρωβουλή, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, εχθρούς της Ευρώπης και στέλνουν τη Λεπέν οι Γάλλοι πρώτη και καλύτερη και τον Φάρατζ οι Βρεξιτανοί να τη διαλύσουν από τα μέσα. Διότι έτσι τη βλέπουν την Ευρώπη πολλοί πολίτες της (είτε είναι «οι πολλοί» του Τσίπρα, είτε «oi polloi» των Αγγλων, η πλέμπα αγγλιστί), ως αρένα όπου τα δικά τους παλικάρια, οι δικοί τους λεβέντες, θα διεκδικήσουν έκαστος για λογαριασμό του λαού του τις ευνοϊκές ρυθμίσεις και θα ρίξουν τους άλλους λαούς. Αυτό είναι το νόημα, αυτή θεωρείται η μαγκιά, κι είναι να θαυμάζεις που τόσα χρόνια τώρα, τόσες δεκαετίες, ελάχιστοι πολιτικοί έκαναν προσπάθειες να αλλάξει το πνεύμα αυτό, μόνο τον Ντελόρ θυμάμαι τώρα, μάλλον λόγω συνειρμού με τα πακέτα.
Είναι τόσο βολικό, απλό και συναρπαστικό το σχήμα: ξεκινάς αντιπρόσωπος των πάντα δίκαιων διεκδικήσεων κάποιου λαού που αδικήθηκε, το καλλιεργούμε κι αυτό χειμώνα-καλοκαίρι, το αίσθημα της αδικίας, «δίνεις τη μάχη», έχεις πάντα κάποιους να κατηγορείς αν δεν πετύχεις, τα μνημόνια, τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ενώ της Αθήνας οι γραφειοκράτες είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, να ζητάς κάποια άλλη Ευρώπη -ποια; Ε, την Ευρώπη των λαών. Ποιων λαών, αφού οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς, τους αδικημένους. Δεν πειράζει, οι αντιφάσεις δεν έβλαψαν τους πολιτικούς, τους προσδίδουν γοητευτικό μυστήριο.
Μπορεί οι λαοί του Νότου να μην πειστούν ποτέ, γιατί πάντα θα φοβούνται ότι οι Βόρειοι θα τους ρίξουν ως ψηλότεροι, πλουσιότεροι, ψυχραιμότεροι, κι οι λαοί του Βορρά να συνεχίσουν να φοβούνται ότι οι Νότιοι θα απομυζούν τους φόρους τους, ωστόσο όσο ζω θα ελπίζω ότι οι εκλογές σαν της Κυριακής θα είναι κάποτε οι μόνες που θα κάνουμε, θα βγάζουμε κυβέρνηση πανευρωπαϊκή και δημάρχους για τις πόλεις και όλα θα γίνονται με ελάχιστο χαρτί, αφισοκολλήσεις και προεκλογικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου