Αναχωρήσεις

Στην αποβάθρα, κάτω από τον καυτό ήλιο, στεκόμαστε οι ταξιδιώτες μέσα σε ευλαβική σιγή. Οι υποψήφιοι ταξιδιώτες θα έπρεπε να πω. Φυσάει τόσο δυνατά και είναι τόσο γυμνή η προβλήτα, τόσο πολύ κουνιούνται τα υπόστεγα και βροντοχτυπάνε, τόσο αυστηρό ύφος έχουν οι λιμενικοί, να είναι λιμενικοί; Κάτι πολύ σπουδαίο είναι στα σίγουρα, δίνουν παραγγελίες χωρίς να μας κοιτούν, συνοφρυωμένοι, θυμωμένοι σχεδόν που τους ενοχλούμε θέλοντας να χρησιμοποιήσουμε το καράβι τους για να πάμε στα νησιά. 
Αλλά μήπως φταίμε εμείς γι΄ αυτό; Μας παρέσυρε παιδιόθεν η ποίηση, Ελύτης, Γκάτσος, βάλε και τον Καζαντζάκη προηγουμένως με τη διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ταξιδεύεις στο Αιγαίο. Θα είχε πει και για το Ιόνιο, δεν μπορεί. Υπάρχει διάχυτος ένας φόβος, θα μας πάρει το καράβι; Θα μας χωρέσει; Πληρώσαμε τα εισιτήρια διπλάσια από όσο είχαμε δώσει την τελευταία φορά, αλλά αυτό δεν είναι εγγύηση. Μάλλον ανασφάλεια μάς προκαλεί, φτάνουν τόσα; Μήπως πρέπει να προσφέρουμε κάτι ακόμα, μια εγγύηση, ένα βιογραφικό, ότι είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν έχουμε κακό σκοπό ταξιδεύοντας. Μη μας βλέπετε σαν πειρατές, άλλαξαν οι καιροί και οι αιώνες, σκοπεύουμε να τιμήσουμε τις ταβέρνες, να πληρώσουμε τα μπαρμπούνια στην τιμή που θα μας ορίσουν, ομοίως και τη χωριάτικη. Αφήστε μας να ανέβουμε στο πλοίο. Θα εκτελέσουμε όσο καλύτερα μπορούμε την άσκηση παρκαρίσματος μέσα στην κοιλιά του φεριμπότ με τον άγριο παρκαδόρο να δοκιμάζει τις ικανότητές μας στο απαλό άγγιγμα της λαμαρίνας του διπλανού χωρίς να τη γρατζουνίσουμε. Θα βολευτούμε όπως όπως στα σαλόνια και στα αλώνια του καταστρώματος. Θα είμαστε προσεκτικοί και φρόνιμοι. Και δεν θα το ξανακάνουμε, το υποσχόμαστε. Ίσως αυτό να είναι η μόνη λύση.