ΕΚΤΟΣ από τα ελληνικά νησιά της «Μάμα μία», υπάρχει και η Αθήνα του «Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας». Εκεί που βασιλιάς είναι ο Θησέας και βασίλισσα η Ιππολύτη, και δυο ζευγάρια ερωτευμένων κυνηγιούνται στα δάση όπου τα ξωτικά έχουν δικές τους διαφορές. Η πιο ονειρεμένη Αθήνα, στο πιο ονειρεμένο έργο του Σαίξπηρ, όπερα του Μπρίτεν, παράσταση της Όπερας της Λυών στο Μέγαρο Μουσικής, πρωτοπορία στην αναπαραγωγή ονείρων.
Φαίνεται ότι η τέχνη αρχίζει να το καταφέρνει, έχει φτάσει σε σημείο να σε κάνει να νιώθεις την έκπληξη και τις απολαύσεις, την αίσθηση που σου χαρίζουν τα όνειρα όταν είναι όμορφα, την ανεπανάληπτη γεύση τους. Δεν θα ήταν εύκολο να ειπωθεί η συνταγή, αλλά μάλλον δίνει κάποια ώθηση η πρωτοτυπία.
Κάτι που δεν το περιμένεις δηλαδή, και βλέποντάς το λες, μα πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς, η ιδέα υπήρχε στο βάθος του μυαλού, στο βάθος του κειμένου. Κι ανοίγει η καρδιά σου σιγά σιγά, και αγκαλιάζει πρόθυμα τη μουσική και το τραγούδι, την ιστορία που την ξέρεις, αλλά δεν χάνει τη μαγεία της.
Μάλιστα το ότι την ξέρεις και την αναγνωρίζεις ξανά σού δημιουργεί μια πρόσθετη συγκίνηση, που μεγαλώνει την ευωχία, και δεν χορταίνεις να βλέπεις και να ακούς, δεν βρίσκεις λόγια να μιλήσεις όταν βγεις έξω. Και είναι τότε σαν να ξυπνάς από ένα όμορφο όνειρο: βρίσκεσαι στην αληθινή Αθήνα, τα ξωτικά δεν είναι μέσα στα δάση πια, κυκλοφορούν στην πόλη φρενιασμένα, δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν τους ανθρώπους, μόνο να τους τρελάνουν, επειδή τα δάση τους κάηκαν ίσως και οι πηγές τους στέρεψαν. Αλλά έστω και για λίγο, ένα όνειρο χαρίζει κουράγιο να αντέξεις.
Φαίνεται ότι η τέχνη αρχίζει να το καταφέρνει, έχει φτάσει σε σημείο να σε κάνει να νιώθεις την έκπληξη και τις απολαύσεις, την αίσθηση που σου χαρίζουν τα όνειρα όταν είναι όμορφα, την ανεπανάληπτη γεύση τους. Δεν θα ήταν εύκολο να ειπωθεί η συνταγή, αλλά μάλλον δίνει κάποια ώθηση η πρωτοτυπία.
Κάτι που δεν το περιμένεις δηλαδή, και βλέποντάς το λες, μα πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς, η ιδέα υπήρχε στο βάθος του μυαλού, στο βάθος του κειμένου. Κι ανοίγει η καρδιά σου σιγά σιγά, και αγκαλιάζει πρόθυμα τη μουσική και το τραγούδι, την ιστορία που την ξέρεις, αλλά δεν χάνει τη μαγεία της.
Μάλιστα το ότι την ξέρεις και την αναγνωρίζεις ξανά σού δημιουργεί μια πρόσθετη συγκίνηση, που μεγαλώνει την ευωχία, και δεν χορταίνεις να βλέπεις και να ακούς, δεν βρίσκεις λόγια να μιλήσεις όταν βγεις έξω. Και είναι τότε σαν να ξυπνάς από ένα όμορφο όνειρο: βρίσκεσαι στην αληθινή Αθήνα, τα ξωτικά δεν είναι μέσα στα δάση πια, κυκλοφορούν στην πόλη φρενιασμένα, δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν τους ανθρώπους, μόνο να τους τρελάνουν, επειδή τα δάση τους κάηκαν ίσως και οι πηγές τους στέρεψαν. Αλλά έστω και για λίγο, ένα όνειρο χαρίζει κουράγιο να αντέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου