Oι Αθηναίοι δεν μένουν πια εδώ.

Oι Αθηναίοι δεν μένουν πια εδώ. Έφτιαξαν αυτή την πόλη ερήμην τους, αν και ιδιοχείρως. Είναι από τα παράδοξα του σύγχρονου ανθρώπου. Αφού με σχέδια σοφά και δύσκολες Πολεοδομίες έβγαζαν, και βγάζουν ακόμα, τον μεγαλύτερο δυνατό όγκο κέρδους ανά τετραγωνικό, μάζεψαν το βιος τους σε χαρτόκουτα και μετακόμισαν σε σπίτια που είχαν λίγο αέρα, λίγο πράσινο, λίγο χώρο να ανασάνουν. Κι αφού έβγαλαν κι από κει τον μεγαλύτερο δυνατό όγκο κέρδους ανά τετραγωνικό, ξαναμάζεψαν το βιος τους και πήγαν ακόμα μακρύτερα, με περισσότερο αέρα και πράσινο, να ανασαίνουν ακόμα πιο καλά. Περιπλανώμενοι αγωνιστές για μια καλύτερη ζωή, όσοι μπορούν και προλαβαίνουν, το ξανακάνουν. Άλλοι δεν τα καταφέρνουν, ξεμένουν σε μια πόλη που υψώνει γύρω τους τείχη και καγχάζει με την αμηχανία τους. Τα καλοκαίρια δεν ξέρουν πού να κρυφτούν, μπαίνουν κι αυτοί σε ένα γιωταχί, σε ένα λεωφορείο, σε ένα τροχόσπιτο, ξεκινάνε με το καραβάνι. Για λίγο αέρα, λίγο πράσινο, λίγο χώρο να ανασάνουν. Κι όσοι μένουν Σαββατοκύριακα στην πόλη, περπατάνε κι απορούν, τόσα κουτιά, τόσα παράθυρα, τόσοι όροφοι, τόσα συγκροτήματα κατοικιών, σε τι χρησιμεύουν; Αφού δεν κατοικεί κανείς, όλοι λείπουν, έχουν αφήσει τα μπαλκόνια τους βρώμικα να μαζεύουν σκόνη, τις τέντες σκισμένες, τις πλάκες του πεζοδρομίου μαύρες από την κολλημένη γλίτσα. Μα πώς έγιναν όλα αυτά από ανθρώπους- φαντάσματα, που αλλού ζουν κι αλλού περνάνε, πότε πρόλαβαν κι ήρθαν εδώ και έφτιαξαν ό,τι έφτιαξαν; Φυσάει και φέρνει στα πρόσωπά τους χαρτιά μυστηριώδη που τους χαστουκίζουν με τη δύναμη πέντε Μποφόρ, οκτώ, εννέα. Μα τι είναι αυτό το περιστρεφόμενο χαρτομάνι; Α, ναι, τίτλοι ιδιοκτησίας, δικαιώματα, Κτηματολόγιο..