Φταίνε οι κακές συνήθειες, το καλοκαιρινό διάβασμα. Πώς μου ήρθε και άπλωσα το χέρι σε ένα βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου, τι παράξενη καλοκαιρινή επιθυμία ήταν κι αυτή; Όπως σε πιάνει καμιά φορά λιγούρα για παστό ή για κάτι πολύ γλυκό με σοκολάτα, το απόγευμα, κάτι ανεξήγητο τέλος πάντων. Κι εκεί που διάβαζα προσπαθώ- ντας να νυστάξω κάτω από το αεράκι του ανεμιστήρα και να χαλαρώσει λίγο το βασανισμένο μου κορμί, πέφτω στην εξής φράση:
«Έμενε στη γειτονιά και μια Σλαβομακεδόνισσα...».
Μπα, από τη νύστα θα είναι λέω, κάνουν τα μάτια μου πουλάκια. Κοιτάζω το ταβάνι, ο ανεμιστήρας ανακατεύει τη ζεστή ατμόσφαιρα του δωματίου. Ξανακοιτάω το βιβλίο, η φράση είναι ακόμα εκεί. Κάτσε, λέω, πώς την έπαθε έτσι ο μακαρίτης; Δεν το ήξερε ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» και νυν πλέον «Μacedonians» παγκοσμίως, χάρη στις άοκνες ελληνικές προσπάθειες, για απλοποίηση όλων των γλωσσών (εκτός από τη δική μας που την στραμπουλάμε όλο και περισσότερο με Πουγουδουμού, ψευδοκράτη, ψευδομουφτήδες και άλλα περίπλοκα, αλλά εμάς αυτά δεν μας φοβίζουν, είμαστε λαός των μεγάλων λέξεων, των ωραίων και των αληθινών, έστω κι αν έχουν συνθετικό το ψεύδος); Αλλά, πάλι, ο Ιωάννου πέθανε τον χειμώνα του ΄85, ίσως τότε να υπήρχαν ακόμα, να είχαν ξεμείνει μερικοί στη Θεσσαλονίκη, ένα είδος υπό εξαφάνιση, κάτι σαν τα πάντα στην Κίνα...
ποιος ξέρει; Ανακατωσούρας ο καημένος κι είχε τόση φιλοπατρία, πού να ήξερε ότι χρησιμοποιούσε μερικά χρόνια πριν λέξεις που επρόκειτο να εκλείψουν μαζί με ανθρώπους που δεν υπάρχουν, η λογοτεχνική φαντασία δεν φτάνει τις περιπλοκές τής πραγματικότητας. Ας διαβάσω καλύτερα κανένα αστυνομικό, ίσως ονειρεύομαι, σαν τη κυρά αυτή, τη Σ.......σα, η οποία έβλεπε όνειρα στο συγκεκριμένο διήγημα.
https://www.tanea.gr/2008/07/25/opinions/analwsima-kalokairino-diabasma/
«Έμενε στη γειτονιά και μια Σλαβομακεδόνισσα...».
Μπα, από τη νύστα θα είναι λέω, κάνουν τα μάτια μου πουλάκια. Κοιτάζω το ταβάνι, ο ανεμιστήρας ανακατεύει τη ζεστή ατμόσφαιρα του δωματίου. Ξανακοιτάω το βιβλίο, η φράση είναι ακόμα εκεί. Κάτσε, λέω, πώς την έπαθε έτσι ο μακαρίτης; Δεν το ήξερε ότι δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» και νυν πλέον «Μacedonians» παγκοσμίως, χάρη στις άοκνες ελληνικές προσπάθειες, για απλοποίηση όλων των γλωσσών (εκτός από τη δική μας που την στραμπουλάμε όλο και περισσότερο με Πουγουδουμού, ψευδοκράτη, ψευδομουφτήδες και άλλα περίπλοκα, αλλά εμάς αυτά δεν μας φοβίζουν, είμαστε λαός των μεγάλων λέξεων, των ωραίων και των αληθινών, έστω κι αν έχουν συνθετικό το ψεύδος); Αλλά, πάλι, ο Ιωάννου πέθανε τον χειμώνα του ΄85, ίσως τότε να υπήρχαν ακόμα, να είχαν ξεμείνει μερικοί στη Θεσσαλονίκη, ένα είδος υπό εξαφάνιση, κάτι σαν τα πάντα στην Κίνα...
ποιος ξέρει; Ανακατωσούρας ο καημένος κι είχε τόση φιλοπατρία, πού να ήξερε ότι χρησιμοποιούσε μερικά χρόνια πριν λέξεις που επρόκειτο να εκλείψουν μαζί με ανθρώπους που δεν υπάρχουν, η λογοτεχνική φαντασία δεν φτάνει τις περιπλοκές τής πραγματικότητας. Ας διαβάσω καλύτερα κανένα αστυνομικό, ίσως ονειρεύομαι, σαν τη κυρά αυτή, τη Σ.......σα, η οποία έβλεπε όνειρα στο συγκεκριμένο διήγημα.
https://www.tanea.gr/2008/07/25/opinions/analwsima-kalokairino-diabasma/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου