Στο περιθώριο

Εφόσον όλα τα ναρκωτικά είναι παράνομα, οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούν ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας η οποία ρυθμίζεται από νόμους. Τους βλέπουμε κάθε μέρα δίπλα μας, στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, στην πλατεία Θεάτρου, οπουδήποτε. Το βλέμμα μας προσπαθεί να τους αποφύγει, όπως οι νόμοι αποφεύγουν χωρίς προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την ύπαρξή τους. Για τους νόμους μας οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν. Στον παράλληλο κόσμο τους φτιάχνουν δικούς τους νόμους. Είναι το προνόμιο της αναρχίας, που σου εξασφαλίζει η πλήρης απαγόρευση. Όπως η Μαφία τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης. Έτσι, εμείς έχουμε νόμους που έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια επεξεργασίας και επιστήμης, κι ίσως δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί, αλλά όσο να ΄ναι κάποια σοφία, κάποια γνώση παλιά και σύγχρονη, κάποια επιείκεια, κάποια ανθρωπιά έχουν ενσωματώσει. Κι εκείνοι έχουν νόμους που τους φτιάχνουν άνθρωποι σαν αυτόν τον έμπορο ο οποίος έστειλε τους πελάτες του να τιμωρήσουν τον κλέφτη με λιθοβολισμό στην Πάρνηθα. Φτάνει λοιπόν κάποια στιγμή που η βαρβαρότητα πρέπει να μας κάνει να το ξανασκεφτούμε. Οφείλει να μας κάνει. Γιατί, τι αξία έχουν οι επίσημοι, οι τόσο δουλεμένοι κι επικυρωμένοι κι επιστημονικοί μας νόμοι, αν αφήνουν στο περιθώριό τους έναν ολόκληρο κόσμο που ξεκινάει να βάζει τους δικούς του από αρχής της ανθρωπότητας και καθιερώνει τιμωρίες και αμοιβές πιο πρωτόγονες και σκληρές από του Ασουρμπανιπάλ; Κάτι δεν πάει καλά και στο δικό μας σύστημα, κάποια παράλειψη κάνουμε ως έννομη κοινωνία. Αυτό το περιθώριο που δημιουργούν οι απαγορεύσεις μάς κλείνει μάτια κι αυτιά, αλλά ώς πότε; Δεν είναι μόνο η απειλή για όσους μπλέκουν που πρέπει να μας κινητοποιήσει, είναι η ίδια η έννοια των νόμων και της ανάγκης τους που κινδυνεύει από αυτή τη στάση.