Ήμουν κι εγώ εκεί

 


Ο γιακάς της. Το μαντίλι της. Το καπελάκι της. Ρούχα περασμένων εποχών.
Ήδη την εποχή που χάζευα μικρή αυτές τις φωτογραφίες ήταν παρελθόν οι δαντελένιοι γιακάδες και τα καπέλα, σαν αυτό που φοράει στη δεύτερη φωτογραφία. Το μαντίλι κάπου υπήρχε για καιρό, ύστερα χάθηκε, τόσο που να μην ξέρω πια αν στ' αλήθεια ποτέ το ειδα με τα μάτια μου και το έπιασα στα χέρια μου. Το καπελάκι υπάρχει όμως, σε μια καπελιέρα που φύλαξα εδώ και χρόνια τα τσόχινα κομψά καπέλα της που δεν φορούσε πια, και καμιά φορά τα έβαζα τις απόκριες.
Μου φαίνονταν θαυμάσια όλα, και ταυτόχρονα πολύ μακρινά. Κομμάτια της προηγούμενης ζωής της μαμάς μου, αυτής που δεν μπορούσα να δω παρά σε αναμνήσεις, φωτογραφίες, διηγήσεις. Είχε αλλάξει πόλη, η οικογένεια της έμενε ακόμα στο Αγρίνιο, ήταν δύσκολο για μας να συνδεθούμε με το παρελθόν της.
Είχαμε στο σπίτι αυτές τις φωτογραφίες σε κάδρα, και σκέφτηκα ότι πρέπει να τις σκανάρω. Τις έβγαλα από τα κάδρα τους, και για πρώτη φορά πρόσεξα το χεράκι που ακουμπά στο μαντίλι. Ήμουν κι εγώ εκεί, στη δεύτερη φωτογραφία! Τόσα χρόνια δεν το είχα ποτέ παρατηρήσει. Υπήρχα στη ζωή της ακόμα κι όταν φορούσε το καπελάκι αυτό, και το μυθικό μαντίλι.