Ηδονή της ταλαιπωρίας

«Μήπως μπορείτε να χαμηλώσετε λίγο τη μουσική;»

Είναι αργά, είμαστε οι τελευταίοι πελάτες. Η μουσική τρυπάει τ’ αυτιά, κάνει το στήθος να τραντάζεται, έχουμε βραχνιάσει ουρλιάζοντας ο ένας στον άλλον. Ο σερβιτόρος μας κοιτάζει απλανώς, σα να μην μας βλέπει, να είμαστε διαφανείς, να μην πιστεύουν τ΄ αυτιά του αυτό που άκουσε. Να χαμηλώσει τη μουσική; Πώς είναι δυνατόν να ζητάμε κάτι τέτοιο;

Κοιταζόμαστε κι εμείς με απορία μετά από αυτή την αντίδραση, μάλλον, τη μη αντίδραση. Υπάρχουμε στ’ αλήθεια, ή είμαστε τίποτε σκιές του παρελθόντος που κυκλοφορούν μετά τα μεσάνυχτα; Γιατί ποιος σύγχρονος άνθρωπος ομολογεί με τόση αφέλεια ότι τον ενοχλεί η μουσική που διαπερνά τ’ αυτιά και τραντάζει τα κρανία; Οφείλουμε, όλοι οι ζωντανοί του 21^ου αιώνα, όχι μόνο να αντέχουμε αλλά και να μας αρέσει η κακοποίηση του ακουστικού νεύρου κι ολόκληρου του σώματος από τον αβάσταχτο θόρυβο. Αλλιώς θα μας κατατάξουν με τα φαντάσματα.

Τα αυτιά πρέπει να τρυπιούνται. Όχι μόνο απέξω, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερες τρύπες κι όσο γίνεται περισσότερα σκουλαρίκια, αλλά κι από μέσα. Να φτάνει ο πόνος στον εγκέφαλο. Τρύπες στο λοβό, στο φρύδι, στο χείλι, στη γλώσσα, στο πηγούνι, σφραγίδες της αδιαφορίας απέναντι στον πόνο που μοστράρονται σε όλο το πρόσωπο, δεν αρκούν. Πρέπει να δείχνεις ότι δεν σε νοιάζει αν κινδυνεύεις να κουφαθείς για πάντα από την ένταση της μουσικής. Σκουλαρίκι δεν μπαίνει εκεί, οπότε απλώς θα το αποδεικνύεις χαμογελώντας ευχαριστημένα και σείοντας ανάλαφρα το χέρι με το ποτήρι σου. Οι ντράμερ σκοτώνονται να χτυπολογούν σαν τρελοί, εσύ  απλώς λικνίζεσαι. Δεν τρέχει τίποτε, όπως οι έφηβοι περνούν το χέρι πάνω από τη φλόγα του κεριού για να δείξουν πόσο θαρραλέοι είναι, έτσι και κουφαίνονται ηρωικά διασκεδάζοντας και επιδεικνύοντας όσο πιο απίστευτη μπορούν αδιαφορία. Αν θελήσεις χαμηλότερη ένταση σημαίνει ότι είσαι γέρος, κι αλίμονο στο άτομο που θα ομολογήσει από μόνο του μια τέτοια πικρή αλήθεια σε χώρους διασκέδασης. Από σεμνότητα λοιπόν έκανε το γκαρσόνι πως δεν άκουσε, ενώ ντρεπόταν για λογαριασμό μας.

Με το κεφάλι να βουίζει την επόμενη μέρα, σκέφτομαι ότι πάλι καλά που έχει αφήσει έξω αυτή η αυτοκαταστροφική μόδα την κλασσική μουσική, να καταφεύγουμε οι ευπαθείς ομάδες.