Φωτογραφία στο πάρκο

Τα παιδιά μου τα μεγάλωσα πηγαίνοντας στο πάρκο συστηματικά, σχεδόν κάθε μέρα. Για χρόνια, όταν πήγαινα με τον πρώτο μου γιο, έβλεπα στην στρογγυλή πλατεία με τα περίπτερα έναν φωτογράφο που πρότεινε τις υπηρεσίες του στους περιπατητές, σε γονείς με παιδιά κυρίως. Είχε μια καλή φωτογραφική μηχανή, όχι απο τις μεγάλες τις παλιές τις ξύλινες, μια σοβαρή μοντέρνα τότε, αναλογική βεβαίως μηχανή, κρεμασμένη στο λαιμό του, έκοβε βόλτες γύρω απο το συντριβάνι και την πρότεινε ψιθυρίζοντας "Να σας βγάλω μια ωραία φωτογραφία;"
Τον έβλεπα συνέχεια, πότε στο πάνω στρογγυλό, όπως το λέγαμε, πότε στο κάτω, όση ώρα και να έμενα. Θα πρέπει να περνούσε εκεί ολόκληρη τη μέρα, από το πρωί μέχρι να βραδιάσει και να τελειώσει το φως. Είχα κι εγώ συχνά φωτογραφική μηχανή μαζί μου, όχι και πολύ σπουδαία, μια φτηνή, με την οποία έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες το παιδί μου. Μια δυο φορές του το είχα πει καθώς μου πρότεινε την τέχνη του, 'βγάζω μόνη μου φωτογραφίες'
Περνούσαν οι μέρες και τα χρόνια, όταν ο πρώτος μου γιος έκλεινε τα εφτά, απέκτησα άλλους δυο, οπότε το πάρκο έγινε ακόμα πιο εντατική απασχόληση. Περνούσα ώρες κάθε μέρα κι έβλεπα συνέχεια το φωτογράφο που δεν παρέλειπε κάθε φορά να μου δείχνει τη φωτογραφική του μηχανή, χωρίς να λέει τίποτε πια, με βουβό συνεσταλμένο χαμόγελο. Κι εγώ κουνούσα το κεφάλι, ή δεν το κουνούσα καν, χαμογελούσα εννοώντας πως ήξερα ότι ήξερε κι εκείνος. Δεν θα του ζητούσα να μας βγάλει φωτογραφίες. Έφερνα τη δική μου μηχανή και δεν χόρταινα να φωτογραφίζω τα δίδυμα μωρά και το μεγαλύτερο πλέον αγοράκι μου.
Κάποια στιγμή είχε χαθεί απο το πάρκο, υπέθεσα ότι πήρε σύνταξη, ώσπου ξαναεμφανίστηκε κουτσαίνοντας. Με την ίδια μηχανή, το ίδιο συνεσταλμένο χαμόγελο, γέρνοντας όμως βαριά στη μια πλευρά και περπατώντας με δυσκολία. Έπαθα σοκ μόλις τον είδα έτσι, με πιάσανε οι τύψεις. Τόσα χρόνια ο άνθρωπος να περνά δίπλα μου και μια φορά δεν είπα να μας βγάλει φωτογραφία! Μα τι τέρας τσιγκουνιάς ήμουν; Μόλις με πλησίασε με τη μηχανή και το γνωστό βλέμμα, του είπα, ναι, βγάλτε μας μια φωτογραφία!
Φορούσα τα καλά μου, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, κι είχα μαζί μου ένα ακόμα παιδάκι, τη Χλόη, φίλη του μεγάλου μου γιου. Σταθήκαμε οι τρεις πίσω απο το καρότσι, τα μικρά ήταν νυσταγμένα, τα μεγάλα βαριόντουσαν τη διαδικασία, αλλά τους είπα ότι μπορούν ν' ανέβουν στο πίσω στήριγμα του καροτσιού, οπότε έκαναν λίγη υπομονή και τη βγάλαμε τέλος πάντων τη μία και μοναδική φωτογραφία στο πάρκο απο επαγγελματία φωτογράφο. Έκανα και μια χαζή γκριμάτσα. Αλλά είναι ωραία. Και πίσω φαίνεται το περίπτερο του πάρκου, όπου συγκεντρώνονταν όλα τα αντικείμενα του πόθου των παιδιών, παιχνίδια, φαγώσιμα και διάφορα πλαστικά ζώα που τα καβαλούσαν και κουνιόντουσαν πάνω κάτω όταν έριχνες ένα κατοστάρικο. Τώρα πια δεν έχει μείνει τίποτε στο πάρκο που να παίρνει κατοστάρικα ή ευρώ, κάθε είδους εμπορική επιχείρηση έχει εξοβελιστεί από το φόβο των ταλιμπάν οικολόγων, ξέρω γω πώς να τους πω, αυτών των έξαλλων που εμπόδιζαν τρία χρόνια την ανάπλαση να τελειώσει και δεν ήθελαν εμπορευματοποίηση. Τα σημερινά παιδιά, όσα πάνε εκεί ακόμα, δεν έχουν τέτοιους πειρασμούς.