Η μάρτυρας της Ενωμένης Ευρώπης

H Ενωμένη Ευρώπη δεν είχε ανάγκη από μάρτυρες. Αρκούσαν οι νεκροί τόσων πολέμων που έχουν γίνει στο έδαφός της ανάμεσα σε εχθρικά έθνη, εχθρικά δόγματα, εχθρικά κράτη, εχθρικές ηγεσίες, αυτοκρατορίες, θρησκείες και ιδεολογίες. Ηδη τα παιδιά στο σχολείο βασανίζονται να ξεχωρίσουν τον τριακονταετή από τον εκατονταετή πόλεμο, τον Πρώτο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο, την Αντιμεταρρύθμιση από την Ιερά Συμμαχία, τις αλλαγές στρατοπέδων, τις αλλαγές συνθηκών, τις αλλαγές συνόρων.
Ενα πράγμα ξέρουν μόνο τα παιδιά, ότι γεννήθηκαν σε εποχή προνομιακή, ότι οι γονείς τους δεν γνώρισαν πόλεμο, ούτε κι οι παππούδες τους. Ως εκεί. Οι προπαππούδες όμως, μερικοί εκ των οποίων ζουν ακόμα, οι άνθρωποι πάνω από 70, αυτοί γνώρισαν τον πόλεμο, οι πάνω από 75 τον θυμούνται, οι ογδοντάρηδες και βάλε μπορούν να τον διηγηθούν.
Μαζί τους είναι ζωντανή ανάμεσά μας η μνήμη του πολέμου. Αυτοί θυμούνται πόσο μικρή ήταν τότε η αξία της ζωής. Τους γνωρίσαμε με τις απώλειές τους, τις κουβάλησαν μαζί τους σε όλη τους τη ζωή.
Οι μάρτυρες της Ενωμένης Ευρώπης είναι οι εκτελεσμένοι θείοι μας, οι γιαγιάδες που πέθαναν από τον καημό τους, οι αιχμάλωτοι που βύθισαν σε τύψεις τους πατεράδες μας, οι εξόριστοι και οι εκτοπισμένοι που δεν μπόρεσαν ποτέ να ξανασυνηθίσουν την καθημερινότητα, οι προσηλωμένοι στο όνειρο της ειρήνης που δεν ήξεραν πώς να την κουμαντάρουν την ειρήνη, όταν ήρθε. Δεν χρειαζόταν άλλος μάρτυρας, άλλος ήρωας, αιώνες χυμένου αίματος στην όντως γηραιά αυτή ήπειρο έφταναν και περίσσευαν για να χτιστεί η ένωσή της.
Και να που στα καλά καθούμενα απέκτησε η Ενωμένη Ευρώπη μια μάρτυρα, μια αθέλητη ηρωίδα, τη Βρετανίδα βουλευτή Τζο Κοξ που είχε ταχθεί μαχητικά υπέρ της παραμονής της χώρας της στην Ενωση, κι είναι ξεκάθαρο ότι δολοφονήθηκε γι' αυτόν τον λόγο. Επειδή τόσα χρόνια μετά την είσοδο της Βρετανίας στην Ε.Ε. μπορεί ακόμα να παίζεται αυτό το πολιτικό παιχνίδι, να προκηρύσσεται δημοψήφισμα αν πρέπει να μείνει ή να φύγει. Να ξαναμπαίνουν όλα στη ζυγαριά, σαν να έχει ξεχαστεί τι είναι η Ενωμένη Ευρώπη, τι επιδιώκει, τι προσπαθεί να κάνει.
Είναι τρομερή η δύναμη που διαθέτουν οι πολιτικοί και η ικανότητά τους να ερεθίζουν με τέτοιο τρόπο τους εθνικισμούς, να εμφανίζουν την Ευρώπη σαν ένα παιχνίδι αναμέτρησης, ή διαπραγμάτευσης όπως τη λένε οι δικοί μας, όπου συμμετέχουν αντιπροσωπεύοντας τον λαό τους και παίζουν για να ρίξουν τους άλλους λαούς και να κερδίσει, λέει, ο δικός τους.
Μπορεί στο τέλος να τα καταφέρουν, να τη διαλύσουν εις τα εξ ων συνετέθη την Ενωση, τόσοι και τόσοι θρηνούν ήδη γι' αυτή τη διάλυση, πιστεύοντας στο βάθος ότι ο θρήνος θα τη φέρει γρηγορότερα και ασφαλέστερα, να δούμε ύστερα τι θα γίνει, θ’ αρχίσουν οι ενδοευρωπαϊκοί πόλεμοι ξανά ή όχι; Θα ζήσουν τα παιδιά αυτό που απέφυγαν οι παππούδες; Ποιος θα σταματήσει την καταστροφή που κάνουν οι οπαδοί του μίσους;
Ας γίνει η μνήμη της Τζο Κοξ, αυτής της ξεχωριστής και θαρραλέας πολιτικού, τροφή συνείδησης για τους πολίτες όχι μόνο της Βρετανίας, όλων των Ευρωπαίων, ας μη χρειαστεί άλλη θυσία, ας μην υπάρξει άλλος μάρτυρας, ας μείνει στην Ευρώπη η Βρετανία, ας προχωρήσουμε επιτέλους στις Ηνωμένες μας Πολιτείες.