Όλα τα παραμύθια είναι για βασιλιάδες, ή για φτωχόπαιδα που γίνονται βασιλιάδες, γι’ αυτό είναι τόσο απαραίτητα στην ψυχική ανάπτυξη των παιδιών. Βασιλιάς θα γίνει ο μικρός αναγνώστης, το αδύναμο παιδί που διαβάζοντας σιγουρεύεται ότι θα μεγαλώσει, μαθαίνει να ελπίζει και, το κυριότερο, μαθαίνει τους σωστούς τρόπους να αντιμετωπίζει τις δοκιμασίες, την αξία της φιλίας και της συνεργασίας, της ακεραιότητας και της τιμιότητας. Μαθαίνει την εμπιστοσύνη, τη γενναιότητα, την αφοσίωση, την αγάπη και το σεβασμό σε κάθε πλάσμα. Όλα τα σπουδαία πράγματα που δίνουν αξία στη ζωή. Το πώς θα γίνει δηλαδή ολοκληρωμένος άνθρωπος. Έπρεπε να διαβάσω την «Ψυχανάλυση των παραμυθιών» του Μπετελχάιμ για να μπορέσω να απαντήσω πλήρως στη θεία μου (Όχι ότι το έκανα ποτέ στ’ αλήθεια. Πάντως είχε καταφέρει τότε να μου δηλητηριάσει την ευχαρίστηση του διαβάσματος)
Προφανώς δεν έπαιζε ρόλο αν η οικογένεια ήταν βενιζελική, στη δική μου γενιά τα μικρά παιδιά δεν τα αποκαλούσαν με τίτλους ευγενείας, ούτε καν χαϊδευτικά. Οι γονείς ήταν τότε απαιτητικοί, αυστηροί και δύσπιστοι, πράγμα που θεωρώ χειρότερο από τη νέα διαπαιδαγώγηση.
Προσωπικά ζηλεύω τα σημερινά παιδιά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε γενιά μεγαλώνει καλύτερα από την προηγούμενη, κι η αξία της παιδικής ηλικίας δεν είχε ποτέ τόσο μεγάλη αναγνώριση. Πράγμα που συχνά οδηγεί στο άλλο άκρο, πολλές οικογένειες δυσκολεύονται πια να θέσουν όρια στα παιδιά τους, οπότε υποφέρουν μεγάλοι και μικροί. Τα μικρά πριγκιπόπουλα αργούν να καταλάβουν ότι και τα άλλα πριγκιπόπουλα γύρω τους εχουν ίσα πριγκιπικά δικαιώματα, ενίοτε μάλιστα δυσκολεύονται να αντιληφθούν ακόμα και τους κανόνες διαδοχής του βασιλικού θρόνου. Τα εκατομμύρια πριγκιπόπουλα που μεγαλώνουν στον πολιτισμένο κόσμο δεν καταφέρνουν πάντα να γίνουν σωστοί βασιλιάδες, δηλαδή υπεύθυνοι ενήλικες. Οι παλιές μέθοδοι μπερδεύονται με τις νέες και τα παιδιά μπερδεύονται κι αυτά με την έκταση των πριγκιπικών τους προνομίων.
Το σχολείο, το κατεξοχήν μέρος όπου γίνεται η πρώτη σύναξη των υψηλοτήτων, είναι πολύ σημαντικό για την περαιτέρω εξέλιξή τους στο είδος των σύγχρονων βασιλιάδων που χρειάζεται η σημερινή ζωή, πολιτών δηλαδή με σεβασμό στον εαυτό τους και σε ό,τι τους καθιστά πολίτες. Οφείλει να παίξει τεράστιο ρόλο, αλλά πώς θα το κάνει αν δεν αναγνωρίσει τους τίτλους; Τα σημερινά παιδιά-πριγκιπόπουλα πάνε σε σχολεία που συχνά τα υποτιμούν, ακόμα και σαν κτίρια, σαν ωράρια, σαν προγράμματα απασχόλησης. Τους ζητούν να ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο, σε μια προηγούμενη, φτωχή εποχή.
Υπάρχει μια σωστή άποψη στις υποδείξεις του υπουργείου, και μια λάθος διατύπωση: κάθε παιδί είναι βασιλόπουλο στην οικογένειά του, και στο σχολείο είναι βασιλόπουλα όλα μαζί. Τα παιδιά δεν γίνονται απλά παιδιά τη μέρα που πάνε σχολείο. Παραμένουν πρίγκιπες, έτοιμα να γνωρίσουν στην αυλή τους συνπρίγκιπες της πολιτείας. Δύσκολη δουλειά για δασκάλους και γονείς πριγκίπων. Βασική προϋπόθεση, τα σχολεία να σέβονται τους μικρούς πρίγκιπες και τους βασιλείς γονείς τους. Να είναι καθαρά και ελκυστικά σαν ανάκτορα, με προδιαγραφές μέλλοντος, με καλούς εκπαιδευτικούς, να λειτουργούν σωστά και πλήρως, να μην κλείνουν για να γίνει γενική συνέλευση των δασκάλων, π.χ. να αναζητούν συνέχεια τρόπους βελτίωσης, να εκσυγχρονίζονται συνέχεια, και άλλα τέτοια παραμυθένια.
Μπορεί οι μεγάλοι αυτής τη χώρας να αλλάζουν, να μιζερεύουν, να σκύβουν το κεφάλι, να κόβουν tα φτερά τους κ.λπ. κ.λπ. όμως τα πριγκιπόπουλα παραμένουν πριγκιπόπουλα.
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B5-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου