Βρισκόμαστε σε αεροδρόμιο του Λονδίνου και δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι όλη αυτή η προνομιακή κατάσταση κινδυνεύει από το δημοψήφισμα για την έξοδο ή την παραμονή της Αγγλίας στην Ευρώπη.
Πώς θα είναι τα ταξίδια αν αποφασίσουν οι Βρετανοί ότι πρέπει να φύγουν; Τέρμα οι μπλε πινακίδες με τ’ αστέρια, οι ξεχωριστές ουρές, το ταξίδι με την ταυτότητα; Τα παιδιά μας, που εργάζονται εδώ ως Ευρωπαίοι πολίτες χωρίς καμιά δυσκολία, τι θα πρέπει να κάνουν;
Θα συμμαζευτούμε στην ήπειρο αποκόβοντας το μεγάλο νησί που πάντα ήθελε να διατηρεί τον μοναδικό νησιωτικό του χαρακτήρα; Τις πένες του, τις ίντσες του, τα μίλια του, την αριστερή του λωρίδα, όλες του τις ιδιαιτερότητες που τις θεωρεί ατόφιο χρυσάφι;
Οι οπαδοί της παραμονής στην Ενωση κάθε μέρα δημοσιεύουν άρθρα με έρευνες, στατιστικές, νούμερα, που αποδεικνύουν ότι οι Βρετανοί είναι ωφελημένοι από την Ε.Ε. Ισως το παρακάνουν με τα νούμερα, παρατηρούν οι Ελληνες Λονδρέζοι μου. Οι άλλοι, οι οπαδοί της αποχώρησης, απευθύνονται στο συναίσθημα με απλό, αδρό τρόπο.
Να, σαν αυτόν τον νεαρό στην παμπ που αυτοπροσκλήθηκε στην παρέα μας να ρωτήσει αν είμαστε με το «μέσα» ή με το «έξω». Με το «μέσα» είμαστε, ρε φίλε, του είπαν οι δικοί μου, κι εκείνος, χωρίς πολύ επιθετικό ύφος, δηλώνει πως είναι με το «έξω» ρε φίλε, γιατί, κοίτα να δεις, ο παππούς μου πολέμησε στην Ευρώπη τους Γερμανούς και δεν μπορεί τώρα να είναι στην ίδια ένωση μαζί τους. Οχι ρε με δαύτους!
Τα ενδιάμεσα είχαν ξεχαστεί για τον ανθενωτικό αυτόν ψηφοφόρο, ο Ψυχρός Πόλεμος, οι αλλαγές των συμμαχιών, οι δύο Γερμανίες κ.λπ. κ.λπ., είχε επιστρέψει στις αντιθέσεις του τελευταίου αληθινού ευρωπαϊκού πολέμου, σαν να ήταν ο μόνος αυτός με το γνήσιο, άφθονο αίμα που μπορούσε να του καθορίσει την ταυτότητα ανεξίτηλα.
Μα ακριβώς γι' αυτό πρέπει να μείνετε, προσπαθώ να σκεφτώ σε σωστά αγγλικά, αλλά γυρίζει την πλάτη και πάει να παρακολουθήσει Γιούρο.
Τι να σου κάνουν οι στατιστικές, οι αριθμοί και τα ποσοστά μπροστά στην ανάγκη να ανήκεις κάπου; Κι αν αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να το προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ενωση, με τόσο ωραία σημαία, τόσο λαμπερά αστεράκια, με τις ωραιότερες νότες που γράφτηκαν ποτέ για ύμνο της (αλλά είναι Γερμανός ο συνθέτης), τότε γλιστράς στη νοσταλγία των κατορθωμάτων του παππού, που ονειρευόταν κατά πάσα πιθανότητα την ειρήνη, αλλά άντε να βρει τον εγγονό να του το πει.
Μια ποδοσφαιρική ομάδα για όλη την Ευρώπη, γιατί δεν σκέφτηκε, τότε που υπήρχε συναίσθημα, να φτιάξει ο Ντελόρ; Μια ομάδα με τους καλύτερους παίκτες όλων των χωρών, που θα αντιμετώπιζε χώρες ισάξιων πληθυσμών πάνω–κάτω, την Κίνα, την Ινδία, τις ΗΠΑ, τον νικητή του Παναφρικανικού Κυπέλλου και τέτοια; Εκεί οι πολεμιστές παππούδες να φέρνουν τις ασπίδες τους κι οι νεαροί παθιασμένοι οπαδοί να κουνούν τις σημαίες με πάθος;
https://www.efsyn.gr/arthro/meinete-mazi-mas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου