Το πρωί επιστρέφοντας από το σούπερ μάρκετ, είδα εργάτες με πορτοκαλί στολές να στρίβουν και να κουμπώνουν ένα μεταλλικό κάλυμμα στην εξώπορτα, οπότε δεν μπορούσα να περάσω.
-Σε δυο λεπτά τελειώνουμε, μου είπε ο επικεφαλής. Άφησα κάτω τις τσάντες, περίμενα.
-Είναι για τις πλημμύρες, μου εξήγησε, πέρσι το νερό έφτασε εδώ έδειξε τα γόνατά του.
-Είστε πολύ οργανωμένοι στη Γερμανία!
-Από την Ελλάδα, είπα, και πετάχτηκαν οι νεαροί εργάτες, φωτίστηκαν τα μάτια τους:
-Καλημέρα, ο ένας στα ελληνικά, τι κάνεις;
-Καλά είμαι, βάζω τα γέλια. Από πού είστε εσείς;
-Από Συρία, λέει άλλος, και στα ελληνικά: η Αθήνα είναι ωραία!
Θυμήθηκα ότι η Μέρκελ είχε επίσημα δεχτεί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία, πράγμα που της στοίχισε πολιτικά. Αλλά από μας πέρασαν, πρόλαβαν κι έμαθαν λίγες λέξεις. Πόσοι περνούν από την Ελλάδα! Θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει μαθητές μας.
-Κι οι δικοί μου φίλοι Σύριοι έχουν έρθει στη Γερμανία, λέω.
-Πού, εδώ στο Αμβούργο;
Σήκωσα τους ώμους. Δεν ξέρω πού έχουν πάει, πού βρίσκονται τώρα.
-Ο ένας πέρασε τη Γιουγκοσλαβία με τα πόδια...
Χαμογέλασε ο Γερμανός.
- Ξέρετε τη Γιουγκοσλαβία, εννοώ δηλαδή...
-Ναι και βέβαια θυμάμαι τη Γιουγκοσλαβία, δεν είμαι τόσο νέος, Αρχισε να απαγγέλλει τις τωρινές χώρες που ήταν κάποτε Γιουγκοσλαβία, μαζί κι οι Σύριοι χορωδία. Και τις ήξεραν όλες, Σύριοι και Γερμανός.
Άνοιξε η πορτα, σήκωσα τις τσάντες, ευχηθήκαμε καλημέρα, ανέβηκα βουρκωμένη. Γιατί; Για τους Σύριους που δουλεύουν στη Γερμανία, για το "Η Αθήνα είναι ωραία!", για τη Γιουγκοσλαβία; Άντε βρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου