Στα μαγαζάκια των μουσείων μου τρέχουν τα σάλια. Θέλω όλα τα μαντίλια, τα μαγνητάκια, τα λευκώματα, αλλά προπάντων θέλω όλα τα παιδικά βιβλία. Κάθομαι καμία ωρίτσα και διαβαζω όρθια όσα μπορώ, αλλά δεν συγκρίνεται με την απόλαυση να τα έχεις σπίτι και να τα ξεφυλλίζεις sans cesse les jours de tristesse. Είναι ισχυρα αντικαταθλιπτικά, δείχνουν τον κόσμο όμορφο και εξηγούν απλά τα πάντα. Και στην ουσία, τα μόνα ψώνια που αξίζουν, τα μόνα πράγματα που δεν βρισκεις στην Αθήνα
Παρασκευή 5 Αυγούστου 2022
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.
Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...
-
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
-
Από τη δεκαετία του 1970, που τέλειωσα τις δευτεροβάθμιες σπουδές μου, δεν καταλαβαίναμε γιατί μαθαίναμε λατινικά. «Θα σας χρειαστούν στ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου