Γέφυρα στο Δούναβη

Το πρώτο βήμα στη γέφυρα σε πάει σε άλλο κόσμο. Ένα μόνο βηματάκι, δεν θες πολύ, κι αμέσως σε χτυπάει το αεράκι του Μέλανα Δρυμού που κατεβαίνει μαζί με το Δούναβη. Ένα δευτερόλεπτο πριν σε έψηνε το βαρύ κλίμα του Ιουνίου, ο θερμαινόμενος μέσα στην πόλη αέρας, λίγα μέτρα μετά σε φυσάει το βουνό, σε δροσίζει το νερό, σε συνεπαίρνει η γαλήνη της ροής του, τι Ηράκλειτος και τι πέρασμα του χρόνου, εδώ η ροή είναι αέναη, πέρασμα και μαζί διάρκεια.

Δεν μπορείς να φιλοσοφείς, πρέπει να προσέχεις τα ποδήλατα, να κρατάς το καπέλο σου μη στο πάρει ο αέρας, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να πάρει. Το νερό κατεβάζει κορμούς, δύσκολα φαντάζεσαι το δάσος που το γέννησε και ανέμελα το φόρτωσε με τα δικά του βάρη. Σκαλιά κατεβαίνουν σε κάθε όχθη ως τα νερά, οι άνθρωποι δεν έχουν αφήσει πόντο άχτιστο αφρόντιστο γύρω του μέσα στην πόλη, όμως φτάνει ένα βήμα στη γέφυρα για να καταλάβεις ότι δεν είναι παρά μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, η πόλη, κι η φύση γύρω της ανασαίνει, η φύση τη διαπερνά σα φλέβα νερού με αυτό το μυθικό ποτάμι.

Αυτή τη μεταλλική γέφυρα την κατασκεύασε ο Σίνας, ανάμεσα σε πολλά άλλα που έκανε, οι εταιρίες του Σίνα δηλαδή, που έζωσαν επιπλέον με σιδηροδρομικές γραμμές όλη την Ευρώπη. Ο βαρώνος (παρακαλώ) Σίνας. Ο ίδιος που χάρισε στην Αθήνα την Ακαδημία και το Αστεροσκοπείο, δια χειρός Χάνσεν και τα δυο. Μα γιατί δεν απλώθηκαν ως την Ελλάδα οι σιδηροδρομικές γραμμές, ήξερε κάτι, έβλεπε το μέλλον; Όλα τα μεγάλα έργα στην τότε Αυστροουγγαρία, τη χώρα που του επέτρεψε να πλουτίσει σαν αστός και ευγενής ταυτόχρονα. Διώρυγες και γέφυρες, ποταμόπλοια και τραίνα να διασχίζουν την ήπειρο που όλο προσπαθεί να γεφυρώσει τις διαφορές της κι όλο σκοντάφτει.

 Το πιο δύσκολο, το πιο φιλόδοξο και τολμηρό αρχιτεκτόνημα, πιο δύσκολο, φαντάζομαι, από τους τρούλους εκκλησιών, ναοί πρακτικοί των ανθρωπίνων έργων, οι γέφυρες. Αετοί με τα φτερά απλωμένα στέκουν στην κορυφή των πυλώνων πάνω σε χρυσές σφαίρες, σε αυτό το έργο του Σίνα που το λένε ‘Γέφυρα με τις αλυσίδες’ και είναι η ωραιότερη της Βουδαπέστης, μακράν. Στέμματα και θυρεοί στολίζουν κάθε σύνδεσμο δοκών. Τη νύχτα τη φωτίζουν κι από κάτω γυαλίζουν τα νερά του ωραίου γαλάζιου Δούναβη. Την εποχή που χτίστηκε χόρευαν βαλς, ανέμελα στροβιλίζονταν. Αλλά μπορεί να ήξεραν στο βάθος ότι αν δεν στοιχειώσεις άνθρωπο, γεφύρι δεν στεριώνει και να προσπαθούσαν να το ξεχάσουν. Πόσο γρήγορα πέρασε τελικά το γεφύρωμα των διαφορών Αυστρίας και Ουγγαρίας. Πόσο γρήγορα διαλύθηκε εκείνη η αυτοκρατορία, χωρίστηκαν τα κράτη, γέμισε η Ευρώπη σύνορα, κι άντε ξανά μετά να τα αλλάξουν, κι άντε ξανά τώρα να θέλουν πάλι να τα ξαναλλάξουν.

Όταν κυκλοφόρησε το ευρώ είδαμε ότι είχαν σχεδιάσει επάνω του γέφυρες, συμβολικά, να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας, να γνωριστούμε, αλλά διάφοροι πολιτικοί τις υπονομεύουν, να εδώ ο Όρμπαν μεταξύ άλλων. Να του πάρουμε το γεφύρι μας πίσω; Δεν έχουμε δικαιώματα ως Έλληνες επάνω στο γεφύρι;

Περνάει το τραμ δίπλα μας, χωρισμένο από το δρομάκι για πεζούς με ασφάλεια. Παλιό αλλά φροντισμένο, διασχίζει το Δούναβη σα να μη συμβαίνει τίποτε, ενώνει τη Βούδα με την Πέστη και φτιάχνει καθημερινά τη Βουδαπέστη. Η πόλη σφύζει, ξαναβρίσκει την τουριστική της λάμψη, οι άνθρωποι ξανάρχισαν να ταξιδεύουν με πάθος, πλημμυρίζουν τουρίστες οι πεζόδρομοι. Οι γέφυρες  δουλεύουν στο φουλ, δεν χορταίνουν να αλλάζουν όχθες οι άνθρωποι. Ελαφριά κουνιούνται καθώς τις διασχίζουν τραμ, αλλά στέκουν γερά, να συμβολίζουν την ανάγκη για επαφή και συνεννόηση. Δεν είναι τυχαίο που τις γκρεμίζουν πρώτες και καλύτερες στους πολέμους.

Δροσίζομαι για τα καλά μέχρι να φτάσω στην άλλη άκρη. Πατώ το πόδι στην ξηρά και με τυλίγει η ζέστη. Δεν έχω τίποτε να κάνω, το πολυτελές ξενοδοχείο όπου είχα αποφασίσει να πιω καφέ, έκλεισε για ανακαίνιση. Θα γίνει ίσως κάτι πανάκριβο και απλησίαστο, αλλά έναν καφέ θα μπορεί πάντα να πίνει κανείς. Γυρίζω πάλι πίσω, ξαναπερνώ τη γέφυρα.