Κάπου υπάρχει το σύμπαν μου

Η έξοδος από την αναγκαστική κλεισούρα, (τη θυμάστε ακόμα λίγο; ) συνοδεύτηκε από έκρηξη χαράς. Δεν το παραδεχτήκαμε βέβαια, αλλά επρόκειτο περί θριάμβου, αν κρίνω από τη θορυβώδη εκδήλωση περηφάνειας με την οποία το καφενεδάκι της γωνιάς με υποδέχτηκε ξανά μετά από είκοσι μήνες. Πήγα για καφέ με κρουασάν, μια μικρή πολυτέλεια καλοκαιρινή, και βρήκα ένα ολόκληρο πρόγραμμα ποπ μουσικής αγνώστου προελεύσεως και κυρίως, αγνώστου προορισμού. Δυο γέροι και δυο φοιτητές με λάπτοπ ήταν εκεί μαζί μου, κι αναρωτιέμαι ακόμα αν κανείς απολάμβανε αυτή τη φασαρία. Ρώτησα την ευγενέστατη σερβιτόρα μήπως γινόταν να χαμηλώσει ο ήχος, και με κοίταξε σοκαρισμένη σμίγοντας τα γραμμένα φρύδια της. Δεν γίνεται, είπε με ύφος όχι ακριβώς μοιρολατρικό, αλλά υπονοώντας τη μοιρολατρία που θα όφειλα εγώ να έχω.

Ήπια στα γρήγορα τον καφέ, πήγα μετά στο σούπερ μάρκετ κι ήταν σα να συνεχιζόταν στα μεγάφωνα η ίδια playlist με λίγο λιγότερα ντέφια. Δεν ζήτησα βέβαια να χαμηλώσουν τη μουσική. Είναι χρόνια τώρα που πρέπει να ψωνίζουμε κεφάτα. Ίσως εγώ χρειάζομαι μια ενίσχυση κεφιού, μια ψυχολογική στήριξη, κάτι. Αφού κι ο μουσικόφιλος που πέρασε με τα παράθυρα ανοιχτά και τα μπάσα στο τέρμα μου φάνηκε ότι γρονθοκοπούσε το στομάχι μου, ενώ ο καημένος θα ήθελε απλώς να γεμίσει θετικά vibes τη σκονισμένη ατμόσφαιρα. Προς στιγμή μάλιστα μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι θέλει απλώς να τραβήξει την προσοχή επειδή η μαμά του δεν του έδινε αρκετή σημασία όταν ήταν βρέφος (κολλημένη πια κι εγώ στην ψυχαναλυτική ερμηνεία) αλλά αμέσως κατάλαβα πως το πρόβλημα είναι δικό μου, γιατί και τη νύχτα περνώντας από την πλατεία με τα εστιατόρια και τα μπαρ, αντί να συμμετέχω στην πάνδημη χαρά της ζωής που πλημμύριζε από τα μεγάφωνα τα γύρω τετράγωνα, σκέφτηκα πόσο δύσκολες νύχτες θα περνάνε οι γείτονες και τάχυνα το βήμα μου να απομακρυνθώ.

Κάπως πρέπει να αποσυντονίστηκα τους μήνες της απομόνωσης και με αναστατώνουν οι ήχοι του περιβάλλοντος οι οποίοι όλους τους άλλους, κατά τα φαινόμενα, ούτε τους ενοχλούν, ούτε τους επηρεάζουν. Τι θα απογίνω τώρα, στη χώρα των εκκωφαντικών εκδηλώσεων; Είναι σα να ξύπνησα ακούγοντας τη μουσική του σύμπαντος, που έλεγε ο Πυθαγόρας ότι τόσο την ακούμε πια εκ γενετής ώστε δεν την καταλαβαίνουμε. Ξαφνικά το σύμπαν γύρω μου ουρλιάζει. Πρέπει να μετακομίσω σε άλλο σύμπαν, και δεν ξέρω πού βρίσκεται.