Ο Ιούνιος που έχασα

Μαζεύτηκαν για τον Ιούνιο όλα τα ωραία. Η Πάτι Σμιθ στο Ηρώδειο και οι φιλοσοφικές ομιλίες στην Ακαδημία Πλάτωνος. Τόσα χρόνια κανένας δεν το είχε σκεφτεί αυτό, αλλά να που επιτέλους γίνεται. Κι επιπλέον, σε κάθε κηπάκι, αυλίτσα, πλατεία και κήπο, συναντήσεις, παραστάσεις, μικρά φεστιβάλ, μεγάλα φεστιβάλ, συναυλίες. Κονσέρτα.

Ήταν πάντα έτσι αυτός ο μήνας; Ή τώρα μας έπιασε τέτοια ανάγκη για έκθεση και αποκάλυψη, επειδή καταλάβαμε την αξία της επαφής με την απομόνωση της πανδημίας; Δεν τολμώ να σκεφτώ ότι μπορεί να κρύβεται και κάτι σαν νοσταλγία της ανέμελης ζωής, εννοώ της πίστης ότι στην ήπειρο δεν θα γίνει άλλος πόλεμος εκτός από κάτι μικρούς που συνέβαιναν στις άκρες της, οπότε οφείλαμε ως άνθρωποι να απολαμβάνουμε γόνιμα την ειρήνη. Μπορεί όλα μαζί.

Ήθελα κι εγώ να πάω στο Ηρώδειο στην Πάτι Σμιθ κι επιπλέον στην Ακαδημία Πλάτωνος για τις ομιλίες. Εδώ πηγαίνω και χωρίς ομιλίες στην Ακαδημία Πλάτωνος. Αλλά είχα πάρει πόδι την προηγούμενη βδομάδα, διότι αδύνατον να κοιμηθείς στα μέρη μου τα αθηναϊκά με ανοιχτά παράθυρα. Με είχε διώξει, από τη μέρα που άρχισαν οι ζέστες, ο θόρυβος από τα αιρκοντίσιον στον ακάλυπτο. Γιατί δεν άναβα κι εγώ το δικό μου και να κλείσω το παράθυρο, θα μου πείτε; Εδώ είναι το πρόβλημα, φαίνεται πως ανήκω σε ένα ενδιάμεσο είδος ανθρώπων που δεν αντέχει να κοιμάται με αιρκοντίσιον όταν έχει κάτω από σαράντα. Έχω διαφορά φάσης θερμοκρασίας από τους συνανθρώπους μου. Θα έπρεπε ίσως να ζούμε σε ένα χωριστό νησί, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα και μας πάρουν είδηση.

Έχασα παραστάσεις, συναυλίες και ομιλίες, έχασα πράγματα εξαιρετικά γιατί με τρόμαξε η μη εξαιρετική, η καθημερινή ένταση των μεγαφώνων σε δρομάκια και πλατείες με μπαρ και καφενεία. Ποιος, εγώ που ονειρευόμουν μια ζωή να μπορώ να χαζολογάω σε τέτοια μέρη, τώρα φεύγω όσο μακρύτερα, ανίκανη να αφομοιώσω τη νέα τεχνολογία υγιούς ανταπόκρισης στην ένταση του ήχου. Τι κάνουν οι άνθρωποι με αυτή τη φασαρία; Πώς επιβιώνει το είδος; Πώς τα καταφέρνουν; Δεν θα το μάθω. Πήρα σύνταξη και πήρα και των ομματιών μου, και κυρίως των αυτιών μου, κι όπου φύγει -φύγει. Κρίμα, με το που αρχίζει η θερινή πολυτέλεια της ζωής έξω, στο λίγο έξω που διαθέτουμε στην πόλη αυτή, να το βάζουμε στα πόδια κυνηγημένοι από θορύβους.