Όνειρο της εποχής

 Ξύπνησα στις 5 το χάραμα από έναν εφιάλτη. Μέναμε λέει σε κάτι σπίτια σαν διαμερίσματα κάποιου ιδρύματος, κάτι δωμάτια στη σειρά, κι ήμουν με κάποιες άλλες, ήταν μικρές, ήταν κόρες μου, ή κάτι τέτοιο. Μας επισκέφτηκε ένα τύπος, μπήκε μέσα κι έλεγε κι έλεγε διάφορα κι ερχόταν από πίσω μας στα δωμάτια, και ένιωθα να μας πιέζει με τις βλακείες του, ένοιωθα να μας απειλεί με δήθεν χιούμορ, όπως όταν ήμουν νέα και πολύ συχνά η συνάφεια με τους αρσενικούς έβγαζε ένα τέτοιο αίσθημα που συνήθως δικαιωνόταν τα επόμενα λεπτά, είτε ήταν συμφοιτητές που μπορεί να το ρίχναν στο πιοτό και να λέγαν μια κουβέντα παραπάνω, είτε ήταν διάφοροι σε τρένα, λεωφορεία, στο δρόμο, οπουδήποτε, παντού. Ακόμα και στο καφενείο που καθόσουν με φίλες σου μπορεί να γύριζε ο άλλος από το παραπέρα τραπέζι και να τραβήξει ένα επιθετικό λογύδριο με χειρονομίες και απειλές και σάλια. Αυτό το αίσθημα της απειλής ξαφνικά με πλημμύρισε στο όνειρο και είπα πρέπει να φύγει αυτός από δω, πρέπει να τον διώξω. Έκανα λοιπόν κάτι που στην πραγματική ζωή, τότε, το απέφευγα από φόβο να μην προκαλέσω χειρότερα, κακώς, αλλά τέτοιος τύπος ήμουν κι είμαι ακόμα. Γύρισα και του είπα, στο όνειρο, «σήκω φύγε από δω, δεν σε θέλουμε». Σα να είχα πάρει κουράγιο, στο όνειρο τώρα, από τις διάφορες καταγγελίες σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης, σα να αποφάσισα, στο όνειρο, να αλλάξω στάση κι εγώ, να πάψω να είμαι δειλή και να πασχίζω πάντα, πάντα, να τους καλοπιάνω για να αποφύγω τα χειρότερα, όπως έκανα, να γίνω πια κι εγώ θαρραλέα, όπως γίνονται τώρα τα κορίτσια.

«Σήκω φύγε, του φώναζα, σήκω φύγε από δω, και χαιρόμουν την αποφασιστικότητα μου, την επιμονή μου, το θάρρος μου. Σηκώθηκε και τον ανάγκασα να οπισθοχωρήσει ως την εξώπορτα και να βγει έξω και την έκλεισα πίσω του κι αισθανθήκαμε ανακούφιση, εγώ και τα κοριτσάκια, κι εκεί που ήμουν έτοιμη να φύγω προς τα μέσα, είχαμε και πράγματα να κάνουμε το σπίτι ήταν γεμάτο και μας περίμενε, πρόσεξα ότι η κλειδαρότρυπα, που ήταν μεγάλη -μεγάλη, σκοτείνιασε, κι όπως κοίταξα λίγο τον είδα να περιμένει εκεί έξω και να έχει φέρει άλλους δυο, τεράστιους χοντρούς φριχτούς τύπους, και να στέκονται απειλητικά εκεί έξω.  Και πια ήταν φανερές οι προθέσεις του και το πόσο κακός ήταν. Και τότε δεν μπορούσα να συνεχίσω να παριστάνω την άνετη, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, και σκέφτηκα με τρόπο να κλειδώσω την πόρτα, να μην μπορέσουν να μπουν, αν τους ερχόταν η ιδέα. Και κλειδί δεν είχα. Πήγα στην άλλη πόρτα για να πάρω από κει, ούτε εκεί δεν υπήρχε κλειδί, σε καμία πόρτα δεν υπήρχε κλειδί και μ’ έπιασε μεγάλος φόβος όσο περνούσε η ώρα. Πάνω εκεί στην αγωνία ξύπνησα λαχανιασμένη, δυστυχής που δεν είχα προλάβει να κλειδώσω κι άφησα τα κοριτσάκια μόνα τους εκεί ξεκλείδωτα…

Εννοείται ότι ήμουν τόσο νευρική που δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ, νευρική και θυμωμένη με τον εαυτό μου, τι άλλο; βέβαια, εγώ έφταιγα, ποιος άλλος; Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα, έπλυνα τα κατσαρολικά στο νεροχύτη, καθάρισα καλά- καλά το μάρμαρο, θυμήθηκα ότι ο Ντίνος είχε παραπονεθεί που τα μπιφτέκια ήταν ξεροσφύρι κι έβγαλα έξω τα μισομαραμένα αγγούρια και ένα γιαούρτι 5% λιπαρά να φτιάξω τζατζίκι, άρα ήθελα και σκόρδο, και μετά σκέφτηκα το καρότο, και μετά σκέφτηκα το χειροκίνητο κόφτη καρότου και μ ’αυτόν ψιλόκοψα καρότο και αγγούρι. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ μαραμένο, έγινε ένα ωραίο τζατζίκι. Ορίστε τι σου κάνω σεξιστικέ φόβε, σε υποτάσσω με μια ωραία εργασία όχι σεξιστική, διότι αυτά τα πράγματα στο σπίτι μας τα έκανε ο μπαμπάς μου. Αυτός σηκωνόταν στις 5 το πρωί και μαγείρευε, έπλενε τα πιάτα, ετοίμαζε καφέδες για τους υπόλοιπους. Τον άκουγα που περνούσε από το δωμάτιο μου στο διάδρομο για την κουζίνα, άκουγα μετά κάπως μακρινά αλλά οικεία, και τα πιατικά να χτυπάνε.

Όμως εγώ δεν έμεινα ξύπνια ως το πρωί. Κατά τις 7 ένιωσα εξαντλημένη και πήγα να συμπληρώσω τον ύπνο, και ξανακοιμήθηκα ως τις 10 και είδα κι άλλο όνειρο με μια γνωστή από τη χορωδία, που κι εκεί κάτι είχα κάνει πάλι λάθος, πάλι ξύπνησα με αίσθημα αποτυχίας, αλλά όχι τόσο φοβερό, κι ο ήλιος είχε βγει κι όλα ήταν καλύτερα, καλύτερα…