Θαυμαστοί καινούργιοι άνθρωποι

Αργά και βασανιστικά αλλάζει ο κόσμος. Όταν ήμασταν εμείς στην εφηβεία ανέμιζαν στα δυτικά σύνορα οι σημαίες της σεξουαλικής επανάστασης. Και ποια δυτικά σύνορα δηλαδή, δεν υπήρχαν καν τέτοια σύνορα, αλλά έρχονταν τα μηνύματα, τα τραγούδια, οι ιδέες, οι τουρίστες, τα καλοκαίρια. Ωραία χρόνια με τα ρίσκα και τους κινδύνους τους, με τις βαριές κι ασήκωτες επαναστατικές αξίες. Το να χαρακτηριστείς στερημένη από σεξ, έγινε η χειρότερη βρισιά, ταυτόχρονα ίσχυε και η άλλη, η χορτάτη από σεξ. Περίπλοκο είδος οι άνθρωποι, περίπλοκες και οι εποχές.

Είχαμε όμως αγωγή που μας χαλύβδωνε στην πεποίθηση ότι αν κάτι συμβεί στραβό στην ερωτική ζωή, αν αναγκαστούμε να υποκύψουμε σε πιέσεις, αν υποχωρήσουμε, αν υποστούμε επίθεση, θα ήταν αποκλειστικά δικό μας λάθος. Έπρεπε να είμαστε έξυπνες και χειριστικές, να απωθούμε αυτόν που επέμενε, να αποθαρρύνουμε, να αποφεύγουμε, να νικάμε με όπλα την πονηριά και ίσως έξυπνες γονατιές, αυτόν που απειλούσε. Αλλιώς κακό του κεφαλιού μας. Να έχουμε καρφίτσες στο λεωφορείο, για να τις χώσουμε στην παλάμη κάποιου που θα χούφτωνε, να μην περνάμε από σκοτεινούς δρόμους, να μην απαντάμε σε ερωτήσεις του τύπου «τι ώρα είναι;» ή «πού βρίσκεται η τάδε πλατεία», να, να, να. Κυρίως να μην προκαλούμε αυτούς που δεν μας άρεσαν. Αν γινόταν να γινόμασταν αόρατες μπροστά στα μη ελκυστικά αρσενικά. Κι αν κάποιος μας άρεσε, κι εν συνεχεία έβγαζε τον βίαιο εαυτό του; Ε, τότε πάλι ήμασταν άξιες της μοίρας μας. Γιατί δεν διείδαμε το βίαιο χαρακτήρα την ώρα του φλερτ; Δύσκολο να περιγράψουμε ακόμα και στις φίλες μας τέτοιου είδους ατυχήματα, και βέβαια με τίποτε στους γονείς μας. Γιατί οι γονείς της δικής μου γενιάς διαφωνούσαν τελείως με την σεξουαλική επανάσταση, ήταν έξαλλοι, δυστυχείς, απελπισμένοι, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση συμπαράστασης. Δικό μας το στρατόπεδο, δικά μας και τα όπλα. Ας προσέχαμε.

Παρακολουθώ με θαυμασμό τις νέες γυναίκες που βρίσκουν τρόπο και μιλούν για τους βιασμούς κάθε μορφής, που επιτέλους καταγγέλουν κάθε αναγκαστική υποταγή σε ερωτικές επιθυμίες που δεν συμμερίζονταν, που δεν φοβούνται να μην τις πουν χαζές κι ανίκανες, στερημένες από σεξ ή υπερπλήρεις, που δεν φοβούνται τον καταιγισμό των κακόπιστων σχολίων που ακολουθούν τις αποκαλύψεις τους. Περνούν δύσκολες, άχαρες στιγμές, αλλά ανοίγουν δρόμους. Ας νιώθει πιο περήφανη η Σοφία Μπεκατώρου από την ώρα που τη στεφάνωνε δάφνη ως ολυμπιονίκη και ανέκρουαν τον εθνικό ύμνο.