Μερική ρήξη

Κάπου τον κοπάνησα τις μέρες εκείνες που οι κινήσεις με πρόδιδαν. Επειδή ήθελα να είμαι ψύχραιμη και δεν μπορούσα, μου ξέφευγαν χέρια- πόδια, γλιστρούσα, λαχάνιαζα, πάθαινα ταχυπαλμίες, και κάθε προσπάθεια να κάνω οτιδήποτε δημιουργικό αποδεικνυόταν μάταιη. Μια μέρα, μετά το δημοψήφισμα, πήγα και πήρα χώμα να το ρίξω στο παρτεράκι του πατρικού εξοχικού, θα φυτέψουμε πατάτες είπα στη μάνα μου, η οποία νόμιζε ότι τρελάθηκα. Θα μας χρειαστούν. Αν μας βγάλει από την Ευρώπη ο Τσίπρας, θα μείνουμε εδώ, να τρώμε πατάτες. Η γη θα μας θρέψει. Δεν μπορούμε να μείνουμε στην Αθήνα και να περιμένουμε τα συσίτια. 
Ο Τσίπρας ήθελε να κάνει τη ρήξη του, κι εγώ έπαθα μόνη μου μια ρήξη στα καλά καθούμενα, επειδή κάθε κίνηση μου έβαζε το ερωτηματικό: Τι κάνεις τώρα; Τι νόημα έχουν αυτά που κάνεις. Ό,τι έχει κάνει ως τώρα ήταν ανοησία. Έπρεπε να έχεις μείνει στη Γαλλία. Η χώρα αυτή δεν σε χρειαζόταν ποτέ. Στη Γαλλία κάτι θα είχες κάνει, θα πουλούσες τον εαυτό σου ως ελληνίδα. Θα διέσωζες αυτό που νόμιζες εσύ ότι ήταν η Ελλάδα. Θα ερχόσουν εδώ για διακοπές, είναι όμορφα το καλοκαίρι. Γενικά είναι όμορφα για διακοπές, το τοπίο έχει αναδειχθεί, ή τελοσπάντων αναγνωρίζεται από τους έχοντες τη δυνατότητα να χτίζουν βίλες. 
Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η μερική ρήξη του αχιλλείου τένοντα. Πολύ συμβολικό. Ευτυχώς που είναι μερική, είπε ο γιατρός. Ακινησία, και περισυλλογή θα προσέθετα, υπομονή, θα θεραπευτεί. Τίποτε δεν ήταν. Και του Τσίπρα η ρήξη ήταν μερική. Θα πληρώσουμε ακριβά βέβαια, αλλά όλα θα πάνε καλά στο τέλος.