Ας μην κρατήσουν οι χοροί

Η στροφή του Τσίπρα την τελευταία στιγμή πριν από τον γκρεμό δεν μπορεί να μη θυμίσει τις προηγούμενες στροφές των προηγούμενων πρωθυπουργών, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να τις κάνουν, ο καθένας τη δική του, με καλύτερες προϋποθέσεις, σε πιο άνετη πίστα. Οσο πιο πίσω στον χρόνο, τόσο καλύτερη η πίστα, κι όμως όλες έγιναν μισερές και διστακτικές, πράγμα απογοητευτικό για πολιτικούς που περιλαμβάνουν το ζεϊμπέκικο και τις στροφές του στα απαραίτητα προσόντα τους.
Επί Καραμανλή του μικρού δεν είχαμε καταλάβει και πολύ καλά τι συνέβαινε όταν είπε ότι πρέπει να παρθούν μέτρα λιτότητας, δεν θυμάμαι καν αν τα λέγαμε έτσι τότε. Φαινόταν απλό και παράξενο, μια αλλαγή στη συμπεριφορά του που ήρθε αργά και δεν εξηγήθηκε. Πρώτη αδέξια πρωθυπουργική στροφή λοιπόν, χωρίς χειροκρότημα, χωρίς επιτυχία.
Εφυγε η Ν.Δ. εκείνη, ήρθε το ΠΑΣΟΚ, είδε πως λεφτά δεν υπήρχαν, έκανε τη στροφή. Περίλυπος, στο ωραίο Καστελόριζο, υπονοώντας ίσως κάτι για την εθνική κυριαρχία, ποιος ξέρει, ο Γιωργάκης ανακοίνωσε ότι καταφεύγει σε δανεισμό και μνημόνιο με φόντο τα ωραία ανατολικά σύνορα.
Οι συμβολισμοί στην εικόνα βάραιναν συνεχώς τον λογαριασμό χωρίς να εξυπηρετήσουν την κατανόηση. Θα μπορούσε το νησί αυτό να σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει ωραίες παραλίες και θα ορθοποδήσει με σωστή τουριστική πολιτική. Εγώ έτσι το πήρα, ελπίζω κι άλλοι. Ομως άλλα υπονοούσε φυσικά, και η εθνική κυριαρχία που επικαλούνταν, στράφηκε εναντίον του.
Δυστυχώς εκτός από ζεϊμπέκικο στην πολιτική χρειάζεται να χορεύεις και καρσιλαμά, να κρατάς δηλαδή τους σωστούς ρυθμούς με τον απέναντι. Ο οποίος απέναντι πήρε το μήνυμα της εθνικής κυριαρχίας που κινδυνεύει αν υπογράψεις συμφωνία για μεταρρύθμιση του κράτους σου με εταίρους, με τους οποίους ελπίζεις κάποτε να φτιάξεις κοινό κράτος, και χόρεψε στο ταψί τον συμβιβασμένο πρωθυπουργό. Κι εμάς μαζί.
Υπήρχαν στους τοίχους των Εξαρχείων και στις εφημερίδες της ναζιστικής οργάνωσης όλες οι εκφράσεις, οι βρισιές, τα εθνικιστικά και μηδενιστικά κλισέ που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια σε ευρεία κλίμακα απέναντι σε οποιονδήποτε τολμούσε να εξηγήσει την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις. Δεν είχες παρά να απλώσεις το χέρι να διαλέξεις.
Η Αθήνα κάηκε και ξανακάηκε, σκοτώθηκαν άνθρωποι, αλλά με πολύ θυμό και πάθος κέρδισε τις εκλογές ο Σαμαράς, κι εν συνεχεία έκανε τη στροφή στα γρήγορα. Οσο κι αν τον δυσκόλευε, γιατί μια αγκύλωση την έχει, δεν άργησε μήνες, προς τιμήν του, εγκαίρως την πήρε. Αλλά ήταν γραφτό να κρατήσουν κι άλλο οι χοροί.
Αρχισε τότε ο καρσιλαμάς σε τρελό ρυθμό με τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι και τον Κουβέλη να τα παρατά στη μέση. Με σημαίες και ταμπούρλα, με ζουρνάδες και νταούλια, με όλον τον εξοπλισμό, ιστορικό, συμβολικό, δεν έμεινε φλουράκι παραπονεμένο, όλο φορτωμένο στα τζοβαΐρια του αρχιχορευτή.
Ηρθε η σειρά του, κέρδισε κι αυτός. Φαινόταν πια ως νικητής να παίζει σόλο, σε ρυθμούς ιλιγγιώδεις, χωρίς κανέναν απέναντι πλέον, με εξουθενωμένους τους προηγούμενους. Δεν θα τον έκανε τον κύκλο, θα προχωρούσε ευθεία μπροστά, σαν τον μάγο του Χάμελιν με τα παιδιά από πίσω. Κι όμως, ω του θαύματος, ο κύκλος συνεχίστηκε, ξανάρθε η στροφή. Τελευταία στιγμή, εκεί που έλεγες: φτάσαμε στο μαύρο δάσος.
Τώρα επιτέλους φαίνεται ο κύκλος να έκλεισε. Διαλύθηκαν και τα νταούλια κι οι ζουρνάδες. Δεν έχει άλλους να σταθούν απέναντι, εκτός κι αν ξεφυτρώσουν νέες δυνάμεις άγριου καρσιλαμά και βρουν οπαδούς στις κερκίδες. Μπορεί πια να σταματήσουν αυτοί οι αυτοκαταστροφικοί γύροι. Ζαλιστήκαμε. Να καθίσουμε στην τάβλα μια στιγμή, να κουβεντιάσουμε ήσυχα, να ξελαχανιάσουμε μια στάλα.