Την ημέρα που οι κυβερνήτες μας επώαζαν τη ρήξη με τους Ευρωπαίους, εγώ παρακολουθούσα την ένωση με τα δεσμά του γάμου ενός ζεύγους αγαπημένων παιδιών, στη Σύρο. Εβλεπα με συγκίνηση, με βαθιά αναψυχή, αν μου επιτρέπετε το λογοπαίγνιο, Σκοτσέζους με τα κιλτ τους να ανεβαίνουν τα σκαλιά του Δημαρχείου της Ερμούπολης παρέα με Ολλανδούς, Κουβανούς, Νεοζηλανδούς, Ευρωπαίους πάσης φύσεως, Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων.
Από την Ελλάδα η νύφη, από τη Σκοτία ο γαμπρός και γύρω τους συμφοιτητές απ’ όλο τον κόσμο που είχαν ταξιδέψει για δυο ή τρεις μέρες για να τους δουν και να γευτούν ελληνικό νησί πολυτραγουδισμένο, με λαχτάρα να γνωρίσουν τον τόπο, να δουν, να καταλάβουν, χωρίς προκαταλήψεις, να χαρούν και να συναντηθούν ξανά.
Μπορεί να έχουν ξανανεβεί τα σκαλιά του επιβλητικού και χαριτωμένου αυτού κτιρίου σκοτσέζικα κιλτ ή και ινδικά φουλάρια, μαντίλες, αφρικάνικοι χιτώνες και δεν ξέρω τι άλλο ρούχο. Διεθνής η Ερμούπολη υπήρξε από τη στιγμή που πήρε την πρώτη αναπνοή της.
Γάλλοι είχαν εγγυηθεί την ειρηνική ζωή στο νησί όταν ακόμα είχε μόνο ένα μικρό χωριό καθολικών ψηλά στον λόφο, Αγγλοι έδωσαν τα πρώτα δάνεια στους εμπόρους που έφτασαν ρακένδυτοι στο λιμάνι, κατεστραμμένοι και πενθούντες μετά τη σφαγή της Χίου κι έφτιαξαν την πόλη μέσα σε λίγους μήνες.
Σ’ όλο τον κόσμο, σ’ όλη την τότε καταναλωτική κοινωνία πούλησαν οι έμποροι ό,τι έφτιαξαν κι ονόμασαν την πόλη τους Ερμούπολη «προς τιμήν του κερδώου Ερμού». Ωραία ιστορία να τη διηγηθείς στους ξένους, που διψούν να ακούσουν ιστορίες από την Ελλάδα, καθώς τους δείχνεις τα πέτρινα νεοκλασικά. Καλύτερα να μη σκέφτεσαι βέβαια το παρόν και το πώς επιβιώνει μια τέτοια πόλη σε συνθήκες διαφορετικής νοοτροπίας. Ισως οι νοοτροπίες να μην κανονίζουν τα πάντα. Ελπίζω ακόμα.
Με δυο λόγια, την ώρα που οι οφειλέτες μας έστηναν σκηνικό ρήξης, το πολλοστό πλέον σκηνικό ρήξης που παρακολουθήσαμε να στήνεται, τόσο που πια έχουμε συνηθίσει τη διαρκή ταραχή κι έχουμε αρχίσει να ονειρευόμαστε καταστροφές μπας και ηρεμήσει η ψυχή μας, φαντασιωνόμαστε μάλιστα επιστροφή σε αγροτικές γαλήνιες καταστάσεις που δεν υπήρξαν ποτέ, την ίδια αυτή ώρα οι νέοι μας αντιμετωπίζουν προκλήσεις συνύπαρξης με το πιο θετικό, το πιο ανοιχτό πνεύμα που μπορεί κανείς να φανταστεί, προκλήσεις συνδυασμού και σύγκρισης παραδόσεων και συνηθειών, διαφορετικών έως αντίθετων τελείως νοοτροπιών, με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.
Μιλάνε τα αγγλικά τους στο διεθνές περιβάλλον, καταλαβαίνουν όλου του κόσμου τα αγγλικά και καλλιεργούν επιπροσθέτως ισπανικά και γαλλικά κι ένα σωρό ακόμα γλώσσες. Βρίσκουν θέματα και τρόπους σύγκλισης με άλλα παιδιά, από τους πιο μακρινούς πολιτισμούς. Εχουν βρει τρόπους, θάρρος, κέφι που πάει παντού. Βοηθήσαμε κι εμείς, τα στήσαμε στα πόδια τους με την κλασική μανία μας για εκπαίδευση.
Ζουν σε άλλο κόσμο τα παιδιά μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου