Σαν σήμερα, το 1987, πέθανε ο πατέρας μου στο μεσημεριανό του ύπνο. Είχε γεννηθεί στα Σπάρτα Πισιδίας και δέκα χρονών περπάτησε με τις αδερφές, τη μάνα του, και τ' άλλα γυναικόπαιδα της πόλης τους, ως την Αττάλεια, απ' όπου μπήκαν στο καράβι για τον Πειραιά. Ο πατέρας του, στην εξορία με το μεγαλύτερο γιο, του είχε δάσκαλο γαλλικών μέχρι τα βάθη της Τουρκίας, όπου τους είχαν στείλει.
Ποτέ δεν κατηγόρησε τους Αγγλογάλλους ή οποιονδήποτε άλλον για όσα τους έτυχαν, ούτε καν τους Τούρκους.
Με τους δικούς του μιλούσε τούρκικα, νομίζω ότι γι αυτό προσπάθησα κι εγώ να μάθω τη γλώσσα όταν τους έχασα όλους τους απο εκεί.
Στον πόλεμο πήγε στην Αίγυπτο, κι έλαβε μέρος στο κίνημα του Απρίλη, έμεινε 20 μήνες στο στρατόπεδο του Ντεκαμερέ, όπου προσπάθησε να φτιάξει σχολείο και να στήσει θεατρικές παραστάσεις. Ήταν γεννημένος ηθοποιός, αλλά ο πατέρας του το είχε ξεκόψει απο την αρχή. Έγινε δικηγόρος και ξέδινε όπου μπορούσε, στις αγορεύσεις, στις απαγγελίες κατ' οίκον.
Μ' έμαθε γαλλικά απο μικρό παιδάκι, είχε λατρεία στη Γαλλία, τη χώρα του ανθρωπισμού, όπως τη θεωρούσε. Στις 21 Απριλίου του 67 έκλαιγε που θα ζούσαμε κι εμείς δικτατορία. Στη μεταπολίτευση ήταν με το ΠαΣοΚ και τσακωνόμασταν. Έλεγε ότι έπρεπε η δημοκρατική αριστερά να είναι ενωμένη. Είχε δίκιο, επί της ουσίας.
Ήταν ελκυστικός, γοητευτικός άνθρωπος, για μένα ακαταμάχητος. Με έμαθε να θεωρώ τη δημοκρατία ύψιστο αγαθό. Οι άνθρωποι, έλεγε, γεννιούνται όλοι το ίδιο γυμνοί και ανυπεράσπιστοι. Πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες.
Δεν ξέφυγα ποτέ από το δίδαγμά του, να παλεύεις για την ισότητα μέσα στη δημοκρατία, να προσπαθείς για άνοδο, για εξευγενισμό, όχι για ισότητα ισοπεδωτική, να καταλαβαίνεις την ανθρώπινη φύση αλλά να μην υποχωρείς στα σκοτεινά της ένστικτα.
Στις εκλογές ξυπνούσε χαράματα κι έκανε θόρυβο να σηκωθούμε όλοι, μην τυχόν και περάσει η μέρα και δεν προλάβουμε να ψηφίσουμε. Δεν τη χόρταινε τη δημοκρατία.
Ήταν 75 χρονών, και πιστεύαμε βλακωδώς ότι θα ζούσε άλλα 20 χρόνια επειδή στο σόι του ξεπερνούσαν συνήθως τα 90. Ακόμα και τώρα κλαίω με την ψυχή μου όποτε τον θυμάμαι.
Ίσως να ήταν πιο μεγάλος, σκέφτομαι για να παρηγορηθώ. Ήρθαν χωρίς χαρτιά οι πρόσφυγες από εκεί κάτω.
Νάτος εδώ στα νιάτα του και με τη θεία του Μάνη (Γεθσημανή) και τ' ανηψάκια του από την αδερφή του, επίσης Γεθσημανή, τα Εφραιμογλάκια, διακοπές στα Μέθανα.
Όσο και να προσγειώθηκε, όσο και να πικράθηκε, δεν έχασε ποτέ την ευγενική ιδέα που είχε για την Ελλάδα. Κι εγώ από κοντά. Όσο και να πικραίνομαι, όσο και να αποθαρρύνομαι, δεν τη χάνω.
Ποτέ δεν κατηγόρησε τους Αγγλογάλλους ή οποιονδήποτε άλλον για όσα τους έτυχαν, ούτε καν τους Τούρκους.
Με τους δικούς του μιλούσε τούρκικα, νομίζω ότι γι αυτό προσπάθησα κι εγώ να μάθω τη γλώσσα όταν τους έχασα όλους τους απο εκεί.
Στον πόλεμο πήγε στην Αίγυπτο, κι έλαβε μέρος στο κίνημα του Απρίλη, έμεινε 20 μήνες στο στρατόπεδο του Ντεκαμερέ, όπου προσπάθησε να φτιάξει σχολείο και να στήσει θεατρικές παραστάσεις. Ήταν γεννημένος ηθοποιός, αλλά ο πατέρας του το είχε ξεκόψει απο την αρχή. Έγινε δικηγόρος και ξέδινε όπου μπορούσε, στις αγορεύσεις, στις απαγγελίες κατ' οίκον.
Μ' έμαθε γαλλικά απο μικρό παιδάκι, είχε λατρεία στη Γαλλία, τη χώρα του ανθρωπισμού, όπως τη θεωρούσε. Στις 21 Απριλίου του 67 έκλαιγε που θα ζούσαμε κι εμείς δικτατορία. Στη μεταπολίτευση ήταν με το ΠαΣοΚ και τσακωνόμασταν. Έλεγε ότι έπρεπε η δημοκρατική αριστερά να είναι ενωμένη. Είχε δίκιο, επί της ουσίας.
Ήταν ελκυστικός, γοητευτικός άνθρωπος, για μένα ακαταμάχητος. Με έμαθε να θεωρώ τη δημοκρατία ύψιστο αγαθό. Οι άνθρωποι, έλεγε, γεννιούνται όλοι το ίδιο γυμνοί και ανυπεράσπιστοι. Πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες.
Δεν ξέφυγα ποτέ από το δίδαγμά του, να παλεύεις για την ισότητα μέσα στη δημοκρατία, να προσπαθείς για άνοδο, για εξευγενισμό, όχι για ισότητα ισοπεδωτική, να καταλαβαίνεις την ανθρώπινη φύση αλλά να μην υποχωρείς στα σκοτεινά της ένστικτα.
Στις εκλογές ξυπνούσε χαράματα κι έκανε θόρυβο να σηκωθούμε όλοι, μην τυχόν και περάσει η μέρα και δεν προλάβουμε να ψηφίσουμε. Δεν τη χόρταινε τη δημοκρατία.
Ήταν 75 χρονών, και πιστεύαμε βλακωδώς ότι θα ζούσε άλλα 20 χρόνια επειδή στο σόι του ξεπερνούσαν συνήθως τα 90. Ακόμα και τώρα κλαίω με την ψυχή μου όποτε τον θυμάμαι.
Ίσως να ήταν πιο μεγάλος, σκέφτομαι για να παρηγορηθώ. Ήρθαν χωρίς χαρτιά οι πρόσφυγες από εκεί κάτω.
Νάτος εδώ στα νιάτα του και με τη θεία του Μάνη (Γεθσημανή) και τ' ανηψάκια του από την αδερφή του, επίσης Γεθσημανή, τα Εφραιμογλάκια, διακοπές στα Μέθανα.
Όσο και να προσγειώθηκε, όσο και να πικράθηκε, δεν έχασε ποτέ την ευγενική ιδέα που είχε για την Ελλάδα. Κι εγώ από κοντά. Όσο και να πικραίνομαι, όσο και να αποθαρρύνομαι, δεν τη χάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου