Challenge accepted

Αποδέχτηκα την πρόσκληση, ε καλά, δεν ήθελα και πολύ, γνωστός Νάρκισσος. Έστειλα κι εγώ κάμποσες προσκλήσεις με τη σειρά μου, εκείνο που δεν φανταζόμουν ήταν ότι θα μου άρεσε τόσο να κοιτάζω αυτές τις παλιές φωτογραφίες που έβαζαν οι άλλοι στο facebook, γνωστοί αλλά ακόμα κι άγνωστοι. Σα να ξεφύλλιζα παλιά άλμπουμ της οικογένειας, εκεί όπου αποκαλύπτεται η νεαρή ηλικία των γονιών σου, αυτή που δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις, ποτέ να μάθεις εντελώς πώς ακριβώς υπήρξε, με ποιον τρόπο διέσχισαν εκείνη την άλλη εποχή οι αγαπημένοι σου άνθρωποι.

Με τη διαφορά ότι το άλμπουμ με φίλους είναι ξεφύλλισμα σε κοινούς χρόνους. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το 60, παιδάκια με τα καλά τους, σε χώρους που αναδύονται στη μνήμη καθώς τις χαζεύεις, μέρη της Αθήνας, στέγες της επαρχίας, προσόψεις που έχουν χαθεί στο φόντο, αλλά να που δεν έχουν εντελώς χαθεί, είναι ακόμα βαθιά στο φόντο. Έγχρωμές φωτογραφίες του εβδομήντα, με τα χρώματα αλλοιωμένα, ίδια αλλοίωση της δεκαετίας αυτής και των επόμενων, κάθε δεκαετία με τη δική της αλλοίωση χρωμάτων. Και η μνήμη να παλεύει στο εσωτερικό της φωτοσόπ να τα φτιάξει σωστά, να τους δώσει τις αληθινές αποχρώσεις. Αν είναι αληθινές αυτές που θέλει εκείνη να κρατά.

Κι όσο παλιές και να είναι οι φωτογραφίες πάντα ολόφρεσκη να εμφανίζεται η νιότη, τα ελεύθερα μαλλιά, τα λεία πρόσωπα, τα καινούργια σώματα, τα αθώα χαμόγελα. Αθώα ακόμα κι αν είναι πονηρά, όπως αθώα είναι πάντα η νιότη μέσα στην άγνοια της κινδύνου, μέσα στις τόσες ωραίες της άγνοιες. Σα να με έχουν καλέσει σε πάρτι ξεμασκέ, ελάτε, δείξτε τον αληθινό σας εαυτό και θα χορέψουμε, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Ο αληθινός εαυτός είναι το τολμηρό πρόσωπο που είχαμε τότε που που μας το πρωτοσχημάτισε η φύση, οι πρόγονοι, η ευζωία του αιώνα μας. Το βλέμμα πάντα, σε όλες, με τη χαραμάδα δισταγμού, την αμφιβολία, μικρούλα ή μεγαλύτερη, τώρα που θα με δουν, πώς είμαι; Γιατί οι λέξεις των άλλων θα μπουν επάνω μου, αυτές που θα με φτιάξουν ερήμην μου, πόσο μπορώ να τις καθορίσω; Πρώτες στιγμές με τη νεανική μας εμφάνιση, αυτό το θαύμα ανθρώπων και φύσης, οικογένειας και κοινωνίας, μοίρας και παρεμβάσεων. Ελεύθερα μαλλιά που είχαμε στον αιώνα του θριάμβου του ανθρωπίνου σώματος που αξιωθήκαμε, καθαρά πρόσωπα, βλέμματα τόσο υπέροχα ανυποψίαστα των δυνατοτήτων και των ελλείψεων. Όλα νομίζαμε ότι τα μπορούσαμε, κι όλα μας φόβιζαν. Γευτήκαμε για λογαριασμό της ανθρωπότητας τις πιο υπέροχες ελευθερίες, τις ανακαλύψαμε, ζήσαμε το σώμα μας θριαμβευτικά. Άντε τώρα να το συμμαζέψουμε, να το ντύσουμε με γάντια, να του φορέσουμε μάσκες, να το διατάξουμε να μην αγγίζει, να μην ανοίγεται, να στραφεί στους εσωτερικούς χώρους, μετά το όργιο της ζωής μας στη χαρά την εξώτερη.

Τέλος πάντων, όπως μας αρέσει το σινεμά και οι ιστορίες, αποδεχόμαστε την πρόσκληση και την πρόκληση να φτιάξουμε παζλ με τις δικές μας, όπως όπως.