Ο κόσμος ανάποδα

Τον πρώτο καιρό που έκλεισαν τα σχολεία σκεπτόμουν πόσο είμαι τυχερή που τα παιδιά μου μεγάλωσαν και δεν έχουν ανάγκη να ασχοληθώ μαζί τους, και μάλιστα σε σχεδόν εγκλεισμό. Τρόμος με έπιανε στην ιδέα. Μάλλον θυμόμουν τον εαυτό μου, ήμουν κάμποσο έγκλειστη, μεγαλώνοντας στην Αθήνα με δυο εργαζόμενους γονείς και χωρίς αλάνες. Τόσο με είχε καταπιέσει η κλεισούρα που δεν άφηνα τα δικά μου παιδιά να παίξουν λίγο μέσα, κάθε μέρα το πάρκο ήταν υποχρεωτικό. Είχα φτάσει στο άλλο άκρο, μόνο αν έβρεχε μέναμε μέσα. Τι θα έκανα τώρα αν ήσαν μικρά; Λυπήθηκα τους νέους γονείς από το βάθος της καρδιάς μου.

Ύστερα, καθώς οι μέρες περνούσαν και γέμισαν οι οθόνες προτάσεις και ιδέες, και βίντεο και τραγούδια, και πρόσωπα σε τηλεσυναντήσεις, και παιχνίδια και ιδέες, και βιβλία, κι όλ’ αυτά, θυμήθηκα ένα χαλί που είχαμε στο σαλόνι μας όταν ήμασταν παιδιά, κι επάνω εκεί περνούσαμε ατέλειωτες ώρες με τον αδερφό μου, στήνοντας μια πόλη στα αφηρημένα του σχέδια, με κήπους, πλατείες, σπίτια, λιμάνια κι αεροδρόμια, σαν μικροί θεοί σκυμμένοι πάνω από τον κόσμο μας. Την κατοικούσαν κάτι μικρά πλαστικά αυτοκινητάκια που είχαμε σε αφθονία, και τους είχαμε δώσει ονόματα με την ανιμιστική μας αυθαιρεσία. Φτιάχναμε διάφορα βοηθητικά στοιχεία με χαρτί, ψαλίδι, κόλλα, κι η μαμά μας πάντα γκρίνιαζε ότι γεμίζαμε τον τόπο με ‘χαρτάκια- χαρτούδια’ υποβιβάζοντας τη δημιουργικότητά μας σε πρακτική ενόχληση. Φαντάζομαι ότι αν οι μαμάδες σήμερα επιτρέπουν στα παιδιά λίγα χαρτάκια -χαρτούδια θα μπορέσουν να τα κρατήσουν για πολλές ώρες σε δημιουργική εγρήγορση. Γενικά, αν ασχοληθούν λίγο θετικά μαζί τους, εξάλλου είναι η μόνη λύση αυτή τη στιγμή, να συμβιβαστούν με τις ανάγκες τους. Η δική μου εργαζόμενη μαμά είχε βρει κάποτε καιρό να φτιάξει μαζί μου κουλουράκια, ύστερα μετάνιωσε που είχαμε κάνει την κουζίνα λίμπα, αλλά εκείνη η μια φορά μου έμεινε αξέχαστη. Όπως κάποτε που παίζοντας με κράτησε να περπατήσω ανάποδα όλο το σαλόνι γύρω- γύρω. Το να βλέπω τον κόσμο, ή έστω το σαλόνι μας ανάποδα, ήταν από τις πιο αξέχαστες στιγμές της παιδικής μου ζωής. Δυστυχώς δεν ξαναβρήκε χρόνο και διάθεση, εγώ όμως κράτησα την εικόνα. Πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμο να δεις κάποια στιγμή τον κόσμο ανάποδα με τη βοήθεια της μαμάς σου, γελώντας και θαυμάζοντας.

Πωπω, άρχισα να ζηλεύω τώρα τους νέους γονείς που έχουν τα παιδιά στο σπίτι.