Το παρελθόν

Αλλιώς διαβάζουμε τώρα τις ιστορίες επιδημιών από παλιά. Ξέθαψα το Δεκαήμερο του Βοκκάκιου για να διαβάσω την εισαγωγή, την πανούκλα της Φλωρεντίας, ανακάλυψα μάλιστα ότι το παλιό βιβλίο δεν την περιλάμβανε καν. Λες και δεν θα άντεχαν οι αναγνώστες τη περιγραφή της τρομερής αρρώστιας στην πόλη. Το λέει και ο ίδιος ο Βοκκάκιος (τη βρήκα τελικά στο διαδίκτυο) ‘θα σας στεναχωρήσω λίγο στην αρχή με την αρρώστια, αλλά μετά θα περάσουμε ωραία’. Κι όντως μας στενοχωρεί καθώς περιγράφει την απελπιστική κατάσταση της πόλης, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν παρά μικρά και μεγάλα λάθη, μικρά και μεγαλύτερα εγκλήματα. Τι πιο σωστό τότε, από την πρόταση της Παμπινέας, να φύγουν για λίγες μέρες από τη μολυσμένη πόλη; Στον ωραίο πύργο που πήγαν οι εφτά φίλες με τρεις νεαρούς που κατάφεραν να βρουν και να προσκαλέσουν, διότι χρειάζονται οι άντρες, όπως το έθεσαν, έβαλαν κανόνες για το πώς να διηγούνται τις ιστορίες τους, κι έδωσαν ρέστα. Η ζωή έπρεπε να ζητήσει αποφασιστικά τα δικαιώματά της μέσα στο σκηνικό θανάτου.

Στην Πανούκλα του Καμύ, που έπιασα μετά, φανταστικό χρονικό επιδημίας σε μια πόλη του 20^ου αιώνα, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα. Αλλά πάλι δεν έχουν φάρμακα και πρέπει να αποκλειστούν απολύτως  από τον έξω κόσμο μέχρι να ξεθυμάνει η επιδημία. Κι εκεί ο πρωταγωνιστής γιατρός αναγκάζεται να ξεχάσει την αγαπημένη του γυναίκα που έφυγε για θεραπεία λίγες μέρες πριν κλείσει η πόλη και να ριχτεί στη δουλειά. Δημιουργούνται τάγματα εθελοντών για να βοηθήσουν την κατάσταση, ακόμα κι εκείνοι που δεν ήθελαν να μπλέξουν τελικά βρίσκονται μπλεγμένοι και επιλέγουν να συμμετέχουν στην προσπάθεια. Μέσα στην  αδυναμία να πολεμήσουν την αρρώστια, πολλοί βρίσκουν τη δύναμη να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ένα είδος εκδίκησης του ανθρωπίνου είδους απέναντι στα μηχανικά μικρόβια και τους αναίσθητους βακίλους.

Είπα να αποφύγω το Θουκυδίδη και την πανούκλα της Αθήνας επί Πελοποννησιακού πολέμου, το έριξα στο Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν. Είναι και μεγάλο βιβλίο, θα ικανοποιεί για μέρες αυτή τη μανία καταβύθισης στο παρελθόν που ξέρω ότι πολλούς έχει πιάσει. Πρώτη φορά οι γενιές μας βρίσκονται σε θέση αδυναμίας ίδια με των προγόνων μας. Δεν μπορούμε να τους σνομπάρουμε όπως ως τώρα.

 Στο κάτω- κάτω η φυματίωση ήταν κολλητική αρρώστια με την οποία οι άνθρωποι έζησαν για πολύ καιρό. Όπως κι εμείς θα πρέπει στο εξής να κάνουμε με τον κορωνοϊό. 

https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/241013_parelthon