Ο άλλος χρόνος

Μου άρεσε στα πιο εργατικά -ή μήπως εργασιακά; μου χρόνια, να κάνω τον ζογκλέρ στήνοντας υποτίθεται δυο- τρεις δραστηριότητες μαζί. Το μαγείρεμα ήταν συνήθως μια απ’ αυτές, με αποτέλεσμα να καίγονται τα φαγητά, κλασικό και αναπόφευκτο ακόμα και με κουζίνα που μιλάει. Στο μέλλον θα μας πιάνει από τον ώμο η κουζίνα όπου και να βρισκόμαστε, για να συνεχίσουμε το μαγείρεμα,  οι επιστήμονες και οι βιομήχανοι τρελαίνονται για τέτοια. Είναι το άλας της καθημερινότητας, το χαμόγελο μέσα στην κατάθλιψη του καθήκοντος, το κρυφό καμάρι του εγώ.

Ενώ την εποχή που ήταν τα παιδιά μου μικρά, πόσο δύσκολη μου φαινόταν η  βραδύτητα που έπρεπε να αποκτήσουν οι κινήσεις μου. Το πρωινό ξύπνημα, η βόλτα, το βραδινό γεύμα, το διάβασμα παραμυθιού, όλα έπρεπε να γίνουν ήρεμα, με απόλυτη αφοσίωση, έτσι και προσπαθούσα να χώσω κάτι άλλο για να αυγατέψει ο χρόνος, χαλούσε η δουλειά.

Πόσο είχα πανικοβληθεί ανακαλύπτοντας ότι το μεγάλωμα των παιδιών χρειάζεται άλλου τύπου χρόνο, άλλους ρυθμούς από τους συνήθεις και υπέροχους με τους οποίους είχα ρυθμίσει τη ζωή μου. Αγανακτούσα, όμως έπρεπε να αποδεχτώ αυτή την απλή αλήθεια, να κουμαντάρω όπως- όπως την κατάσταση. Ξεκινάμε χωρίς μαθητεία μια από τις δυσκολότερες δουλειές, το μεγάλωμα παιδιών, κι όπως μπορεί ο καθένας πορεύεται. Και μάλιστα κόντρα στη βασική δική του πορεία, που είναι η επιτάχυνση, γιατί πάνω εκεί έρχεται η τεκνοποιία. Κι όταν μαθαίνουμε κάπως να συντονιζόμαστε, έχουν ήδη περάσει τα χρόνια, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει κι έχουν μπει σε δικούς τους ρυθμούς, ενώ οι δικοί μας έμειναν πίσω.

Δοκιμασία του χρόνου και τα γηρατειά των δικών μας. Ακόμα πιο απροετοίμαστοι γι αυτά, δεν χαίρουν πια και τόσης κοινωνικής εκτίμησης όπως τα παιδαγωγικά, δεν οδηγούν στο μέλλον, μας κρατούν στο παρελθόν με ρυθμούς πιο δύσκολους, φορτωμένους χρόνια κι αργοκίνητους όσο πιο βασανιστικά αργά πλησιάζουν προς το τέλος. Εκεί κι αν ακυρώνονται οι ταχυδακτυλουργίες μας, οι συμπυκνώσεις μας, οι χαρούμενες επινοήσεις μας, εκεί κι αν είμαστε ανεκπαίδευτοι απολύτως, ξαφνιασμένοι κι αναίτια θυμωμένοι. Κι όμως έχουν να μας δώσουν κι οι γέροι σοφία, όπως και τα παιδιά.

Τι όνομα να δώσουμε στους ρυθμούς αυτούς, πώς να τους δεχτούμε; Είναι καταπιεσμένες μειοψηφίες, περιφρονημένοι φτωχοί συγγενείς. Χρόνια παιδικά και χρόνια γεροντικά, πώς να τα στριμώξουμε στον περήφανο καθημερινό μας αγώνα, πώς να τους βρούμε θέση;