Διαδρομές

Καμιά φορά θέλεις να μην καταλαβαίνεις τι λένε οι άνθρωποι δίπλα σου.  Δυο γυναίκες δίπλα στην πόρτα του τρόλεϊ φλυαρούν με άνεση, δυνατά. Λένε για εφάπαξ, κάτι νούμερα τρελά, μήπως ακούω λάθος; Το πήρε, θα το πάρει, το καθυστερούν; Πάντως το δικαιούται. ‘Πρόλαβα’, έλεγε γελαστή μια άλλη πριν λίγους μήνες, με την ένταση κάποιου που ξέρει ότι πέφτει το σπίτι του, αλλά τραβάει το λιθαράκι, έστω κι αν έτσι πέσει γρηγορότερα. Στο παράλληλο σύμπαν του παρελθόντος, που συνεχίζει να ζει και ν’ αναπνέει κοντά μας, ενώ όλα έχουν αλλάξει, πολλοί δικαιούνται, όπως το έθεσε η άγνωστη, το θέμα είναι ποιος θα προλάβει. Το ξέρουν, γι αυτό δεν φωνάζουν συνήθως, σεμνύνονται. Να φύγουν  μακριά με το λιθαράκι αγκαλιά, χρυσό λιθαράκι, να μην πλακωθούν στα χαλάσματα, εδώ μετρά η ταχύτητα, να κινείσαι σαν αίλουρος.

Αυτά όταν δεν απεργούν οι υπάλληλοι του μετρό στην καρδιά της μέρας για να κάνουν γενική συνέλευση, άλλα λιθαράκια -βοτσαλάκια που αφαιρούνται με χειρουργική ακρίβεια, ο καθένας το δικό του, μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε, το δικαιούστε. Ευτυχώς δεν κυκλοφορώ στην εθνική οδό με τέτοιο καιρό, όπου οι αγρότες αψηφούν το κρύο και καίνε πίσα, ή μεγάλα ξύλα σε βαρέλια, να ζεσταίνονται να κλείνουν τους δρόμους, δεν περνάει αλλιώς γι αυτούς η μοναξιά του χειμώνα. Είναι κρίμα που δεν εξάγουν αυτή την τεχνολογία θέρμανσης σε δύσκολες συνθήκες προς τη Μόρια, να διδάξουν τους έρμους τους πρόσφυγες τι να καίνε και πώς για να ζεσταθούν χωρίς να πεθαίνουν. Παρόλα τα μέσα επικοινωνίας χρειαζόμαστε ακόμα την απλή συγκοινωνία για τα βασικά, φταίει η μεγάλη καθυστέρηση στην ανθρώπινη τηλεμεταφορά. Όταν εφευρεθεί θα μείνουν όλοι χωρίς δουλειά, από τους ταξιτζήδες και τους τελωνοφύλακες μέχρι τον Τραμπ, τον Ερντογάν και την Τερέζα Μέι.

Από το Μεταξουργείο, όπου προσγειώθηκε ο Ίκαρος με το σβέρκο σπασμένο, περνάω περπατώντας δέκα κόσμους διαφορετικούς μέχρι την Ομόνοια, ηπείρους που συγκλίνανε παρά τις προσπάθειες να μην συναντηθούν, και παίρνω τον ηλεκτρικό. Μιλιά εκεί μέσα, ο σεναριογράφος της μέρας δεν  ζητιανεύει, του τέλειωσαν οι ιστορίες, αφού δεν έχουμε εδώ ένα Χόλλυγουντ, ούτε καν Μπόλλυγουντ, μετακινήθηκε στο μετρό για καλύτερα. Οι επιβάτες μοιάζουν βυθισμένοι σε ενδοσκόπηση της παρακμής τους, τα βλέμματα πλημμυρισμένα παραίτηση. Κι όμως το μέλλον μας ανήκει, η κυβέρνηση ανακοίνωσε υπηρεσία διαστήματος, θα εκτοξευτούμε οσονούπω, μην απογοητεύεστε.