Aλλο επίπεδο

Ο πρωινός ο ταξιτζής τα είχε με τους Εβραίους, ο μεσημεριανός με τους Γερμανούς. Δεν ξέρω τι μ' έπιασε κι άφησα την κουβέντα να κυλήσει και με τους δυο, θα φταίει ο καιρός. Δεν παίρνω ταξί αν μπορώ να κάνω αλλιώς, οπότε πράγματι παίρνω πολύ σπάνια. Εκείνη την ημέρα πήρα δυο, λόγω ανωτέρας βίας. Ήσυχα πολύ λοιπόν, και ήρεμα και κουλ, έμαθα ότι οι Εβραίοι ελέγχουν τον κόσμο. Όχι πως το αγνοούσα δηλαδή, αλλά ξέρετε πώς είναι ο ζήλος του διαφωτιστή, δεν σε αφήνει να κατέβεις από το ταξί αν δεν ολοκληρώσει την ενημέρωση του. Δεν το ρισκάρει να μην σου την πει τη μεγάλη αλήθεια, γιατί πες πως είσαι ένας στο εκατομμύριο άνθρωπος που την αγνοεί, έτσι θα σ' αφήσει; Να μην ξέρεις; Κρίμα κι άδικο.

Λούστηκα λοιπόν την πρωτότυπη αυτή ενημέρωση για πολλοστή φορά, και θαύμασα κυρίως την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που δεν υποψιάζεται καν ότι λέει πράγματα βαρετά και χιλιοειπωμένα, πέρα από κακοήθη και μαυρόψυχα, νηπιακά, αντισημιτικά, ρατσιστικά και ναζιστικά, κι απολύτως σιχαμένα. Όχι, επαναλαμβάνει την αρχιμπούρδα του τιτλούχου της μπουρδολογίας σα να σου αποκαλύπτει το μέγα μυστικό. Στο τέλος της διαδρομής πάντως, μου έδωσε κανονικά τα ρέστα, εν αντιθέσει με τον μεσημεριανό, που του φταίγαν οι Γερμανοί, ο οποίος κράτησε ογδόντα λεπτά παραπάνω επειδή δεν είχε ψιλά, με την πεποίθηση ότι θα ήθελα να απομακρυνθώ το ταχύτερο από το όχημά του, η οποία ήταν και σωστή. Αυτός μου αποκάλυψε σαν αρχιερέας σε μυητική σύναξη τάγματος, ότι οι Γερμανοί πίεσαν τον Τσίπρα να παραμείνει στην Ευρώπη και δεν τον άφησαν σαν αριστερός που ήταν να φύγει από την Ευρώπη , όπως είχε υποσχεθεί. Μα δεν θα ήταν αυτό κακό για μας, ρώτησα με αφέλεια, και παραδέχτηκε μεν ότι δεν έπρεπε να μας τύχει, όμως οι Γερμανοί απλώς ήθελαν τα πετρέλαιά μας, γι αυτό πίεσαν τον Τσίπρα. Ήξερε εκείνος τι του έκαναν, αλλά δεν πρόλαβε να μου το πει γιατί φτάσαμε. Άσε που δεν φαινόμουν να συμφωνώ και θα τον έβαζα στον πειρασμό να μην αποκαλύψει το μυστικό του, πράγμα που πρέπει να είναι μεγάλη δοκιμασία.

Χίλιες φορές τρόλεϊ και λεωφορείο. Τις προάλλες, στριμωγμένη ανάμεσα σε τσάντες και βαλίτσες, ανθρώπους και καρότσια, χέρια σηκωμένα και παιδιά κλαμένα, άκουγα μια νεαρή γυναίκα που με το κεφάλι έξω από το παράθυρο θρηνούσε τις χαμένες αξίες. Άλλη πρωτοτυπία αυτή θα μου πείτε, αλλά τουλάχιστον κάποια στιγμή το έριξε στην Ιστορία, κι έλεγε για τον Καποδίστρια, που τον σκότωσαν οι Μαυροκορδάτοι, “Όχι, όχι, οι Μαυρομιχαλαίοι!” πεταγόμαστε τρεις γυναίκες από τις στοιβαγμένες γύρω να τη διορθώσουμε.

Άλλο επίπεδο οι δημόσιες συγκοινωνίες. Στριμωγμένοι μεν, αφοσιωμένοι στην επιστήμη δε, έστω κι ένα βήμα πριν την οριστική σαρδελοποίηση. A