Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Οι καθιερωμένες υστερίες

Με αποθαρρύνουν όλ' αυτά τα μέτρα ασφαλείας να πάω στην υποδοχή του Ομπάμα να κουνήσω το σημαιάκι μου με γνήσια χαρά. Κρατάω τη γνήσια χαρά εντός μου, δεν ξέρω αν κάνει καλό στον οργανισμό. Θα ήθελα πολύ να βρεθώ κι εγώ μια φορά αυθορμήτως στις τιμές της υποδοχής ενός αληθινού αρχηγού κράτους, όχι κάποιας εικόνας ή του πασχαλινού φωτός, που δεν μπορούν και να κουνήσουν το χέρι να σ' αντιχαιρετήσουν, ειδικά αυτού του αρχηγού κράτους, ειδικά μετά την εκλογή του διαδόχου του. Μπορεί να μοιάζει λίγο σαν παράλληλη τελετή, εμείς εδώ ν' ακούσουμε τον Ομπάμα, να απολαύσουμε το ρητορικό του ταλέντο, την ώρα που στην πατρίδα του ετοιμάζεται η αλλαγή φρουράς. Θα ήθελα να συμμετέχω ακριβώς γι αυτό, αλλά τελικά έτσι όπως ετοιμαζόμαστε στην Αθήνα να υποδεχτούμε τον Ομπάμα είναι σα να ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τον Τραμπ. Η ιδέα της ομιλίας στην Πνύκα, αυτή η μαγευτικά απλή ιδέα, απερρίφθη μετά πολλών επαίνων. Ας την πάρουν τα τουριστικά γραφεία τουλάχιστον, να οργανώνουν εκεί ομιλίες γενικά, να την εντάξουν σε βραβεία ρητορείας.
Όπλα, τεθωρακισμένες λιμουζίνες, πράκτορες, κλειστοί σταθμοί. Θα ήταν το ίδιο θεαματικά τα μέτρα ασφαλείας αν δεν είχαν σπεύσει διάφορες οργανώσεις και δήμοι να δηλώσουν τον Ομπάμα ανεπιθύμητο; Φοβάμαι πως ναι, οι Αμερικάνοι έχουν εδώ και πολύ καιρό υστερία με την ασφάλεια, και πώς να μην έχουν δηλαδή με αυτή την εχθρότητα που εισπράττουν συνεχώς στην Ελλάδα; Δεν τους βοήθησε βέβαια η υστερία τους, μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση. Όσο εκφράζονται εναντίον τους τόσο μεγαλώνει η δική τους μανία καταδίωξης. Αλλά και οι δικοί μας από ένα είδος μανίας καταδίωξης ξεκινάνε. Εκατέρωθεν η δυσπιστία φουντώνει, κι ανάμεσα στους καχύποπτους αμερικάνους και τους κολλημένους αντιμπεριαλιστές εγκλωβίζεται όχι μόνο η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αλλά κι εμείς που τόσα χρόνια τώρα τον έχουμε γνωρίσει από τα βιντεάκια και τις φωτογραφήσεις, που παρακολουθήσαμε την πρώτη τελετή όταν κέρδισε και τη δεύτερη όταν ξανακέρδισε, που είχαμε γραφτεί στα μέιλ του και μας έστελνε κάθε τόσο γράμμα λες και μέναμε κάπου κοντά στο Λευκό Οίκο, λες και ψηφίζαμε στις ΗΠΑ, λες και θα μπορούσαμε να βρεθούμε τυχαία δίπλα του και να δούμε ιδίοις όμμασι πόσο κουλ είναι.
Θα ήθελα λοιπόν να πάθω κι εγώ μια υστερία, σαν αυτές που πάθαιναν παλιά τα κορίτσια όταν εμφανίζονταν οι Μπητλς. Τότε ήμουν μακριά, ήμουν μικρή, ήταν δύσκολα τα ταξίδια, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες μεγαλώσαμε όλοι, κι εκείνα τα κορίτσια το ίδιο. Τώρα που θα ήταν τόσο κατάλληλη στιγμή, κερδίζουν οι υστερίες των άλλων. Οι καθιερωμένες υστερίες, η ασφάλεια των Αμερικανών, ο αντιαμερικανισμός των Ελλήνων, κι όλη η λαχτάρα να δείξουμε τον ενθουσιασμό, το θαυμασμό μας στον πρώτο μαύρο πρόεδρο, ακόμα και την αγάπη μας που δεν κατάφερε να κερδίσει το κόμμα του τρίτο γύρο, να βγάλει την πρώτη γυναίκα πρόεδρο των ΗΠΑ. Αντ' αυτού, θα ψάχνουμε τρύπες του μετρό να μπούμε και τρύπες του μετρό να βγούμε. Πρόβλημα ατομικό που δεν βρίσκει πολιτικό φόντο. Όπως και τα υπόλοιπα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...