Ο κόσμος είναι ζούγκλα

Ξεχάσαμε ήδη τις δυο εξοχικές ειδήσεις του Πάσχα. Ροτβάιλερ κατασπάραξαν ένα παιδάκι, ο ιδιοκτήτης των σκύλων προφυλακίστηκε κι ύστερα αφέθηκε ελεύθερος. Ένα άλλο παιδάκι χάθηκε κι ύστερα ξαναβρέθηκε, οι γονείς του συνελήφθησαν για παραμέληση τέκνου. Η επιστροφή στην πόλη πήρε μαζί της κι αυτές τις δυο παράλληλες ιστορίες αιφνίδιας αποκάλυψης της φύσης.

Δεν ξέρω τι απέγινε με τους γονείς του παιδιού. Τους κρατούν ακόμα, ή τους άφησαν να φροντίσουν το παιδί τους πιο προσεχτικά αυτή τη φορά; Δεν είμαστε δα και η χώρα του ladybird- ladybird, θυμάστε εκείνη την ταινία του Κεν Λόουτς όπου η Κοινωνική Πρόνοια δεν επέτρεπε σε μια μητέρα να πάρει πίσω τα παιδιά της όσες προσπάθειες κι αν έκανε να την πείσει; Μάλλον από το αντίθετο πάσχουμε, οι γονείς στην Ελλάδα έχουν υπερβολική εξουσία και ευθύνη.

Μπορεί όντως οι συγκεκριμένοι γονείς να είναι ακατάλληλοι να μεγαλώσουν το παιδάκι τους, αλλά αυτό χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη έρευνα και παρακολούθηση από ένα σκασιαρχείο, έστω επικίνδυνο. Όμως η ιστορία αυτή μαθεύτηκε παντού, κι οι αρχές, όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, έπαθαν την υστερία τους. Αισθάνθηκαν πως έπρεπε ν' αντιδράσουν, να δείξουν ότι δεν είναι αναίσθητες. Αντέδρασαν ικανοποιώντας το περί δικαίου αίσθημα. Και το περί παιδαγωγικής αίσθημα και το περί φιλοζωίας, όλα μαζί.

Ήταν παράξενος ο τρόπος που συνδυάστηκαν αυτά τα δυο περιστατικά, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά τελικά ίσως όχι. Στις ειδήσεις τα έλεγαν μαζί, μπορούσες να μπερδέψεις αν συνελήφθη ο ιδιοκτήτης του σκύλου για παραμέληση κατοικίδιου, ή αν το παιδί που βρέθηκε αποφάσισε να αντιμετωπίσει το ροτβάιλερ για να μην συλλάβουν τους γονείς του.

Το μήνυμα όμως του συνδυασμού των δυο είναι ξεκάθαρο. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε γυάλα, αλεξίσφαιρη, αδιάβροχη, μακριά απ' το αγριεμένο πλήθος. Το πλήθος μπορεί να αγριεύει όλο και περισσότερο, η γυάλα οφείλει να ενισχύεται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Για την ανατροφή τους υπεύθυνοι είναι αποκλειστικά οι γονείς, η εποχή που χρειάζονταν τα παιδιά ένα χωριό για να μεγαλώσουν, έχει παρέλθει. Χωριά δεν υπάρχουν, και στις πόλεις κυκλοφορούν μόνο παιδιά μεταναστών που δεν ξέρουν ακόμα τα ελληνικά ήθη, και παιδιά για ζητιανιά. Τα άλλα μπορεί να πάνε μια μέρα στο θέατρο με πούλμαν, με περιφρούρηση γύρω- γύρω, ή να βγουν την Κυριακή με το αυτοκίνητο οικογενειακώς για ένα συγκεκριμένο μέρος, απ' όπου πρέπει να φυγαδεύονται με όλους τους κανόνες ασφαλείας. Η πόλη είναι άγρια, ο κόσμος είναι ζούγκλα, όπως τονίζουν διαρκώς οι γονείς για να τα προειδοποιήσουν.

Γι αυτό και οι ιδιοκτήτες ροτβάιλερ και άλλων τεράστιων σκύλων μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να συλλέγουν και να αξαγριώνουν κατά βούληση τ' αγαπημένα τους ζώα. Είναι στο πνεύμα των καιρών, εξάλλου αφού ο κόσμος είναι ζούγκλα χρειάζεται και τα άγρια θηρία του.