Kάτι περασμένες αυταπάτες

Κάθε χρόνο, όταν δίνουν τα παιδιά έκθεση στις Πανελλήνιες, θυμάμαι την εποχή που ετοιμαζόταν γι αυτές τις εξετάσεις ο μεγάλος μου γιος. Είχα ακόμα αυταπάτες περί της εννοίας του μαθήματος, θρεμμένες από την εποχή της χούντας που δίναμε εμείς. Ήμουν σίγουρη δηλαδή ότι είχαν αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο, οι εκθέσεις μπορούσαν πια να γράφονται στη δημοτική, θα ήταν πιο άμεσες, θα μπορούσε κανείς να εκφράσει τις ιδέες του με ειλικρίνεια, θα προσπαθούσαν όλοι να είναι πρωτότυποι, και άλλα παρόμοια. Μου έφερε λοιπόν ο γιος μου μια έκθεση στα πλαίσια της προπόνησης για τις Πανελλήνιες, που τότε είχαν άλλο όνομα νομίζω, αλλά μπορεί και όχι, δεν θυμάμαι, η οποία είχε πολύ ικανοποιήσει την καθηγήτρια του. Ήταν γραμμένη σε κάτι κόλλες αναφοράς, τεράστιες, έντεκα σελίδες κατεβατό, με θέμα την τέταρτη εξουσία που αποτελούν τα μέντια. Όπα, λέω εγώ, το αντικείμενο μου! Μου το δίνει ο καημένος όλο καμάρι, διαβάζω την πρώτη σελίδα κι αρχίζω τις παρατηρήσεις. “Μα αυτό το είπες και παραπάνω, επαναλαμβάνεσαι” και διάφορα τέτοια.

Κουνούσε το κεφάλι στωικά. Αφού τέλειωσα κι ήθελα ν' αρπάξω μια γόμα να σβήσω, μου συγκρατεί το χέρι: “Μην πειράξεις τίποτε, δεν έχεις ιδέα πώς γράφονται οι εκθέσεις!”

-Μα το ξέρω το θέμα, επέμενα, με είχε πιάσει το πατριωτικό, ως δημοσιογράφο και άνθρωπο των μέντια τέλος πάντων. Τι θα πει δα τέταρτη εξουσία; Είναι παρομοίωση αυτό, δεν είναι κυριολεξία. Οι εξουσίες είναι τρεις... Αλήθεια, αυτό το έχετε κάνει, τις τρεις εξουσίες;”

-Άστο καλύτερα, οι απόψεις σου δεν έχουν καμιά σχέση μ' αυτά που μας μαθαίνουν, είχε πει το παιδί κουρασμένο από την ακατανόητη αυστηρότητά μου, και δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω.

-Μα δεν πρέπει να πλατειάζεις, να χρησιμοποιείς κλισέ, να δέχεσαι τις μεταφορές χωρίς ανάλυση...

-Μήπως πρέπει; μου είχε πει ειρωνικά, κι είχα νιώσει τις αυταπάτες να μου μαστιγώνουν το μυαλό καθώς κατάπινα τη γλώσσα.

Ωστόσο η καθηγήτρια ήταν όντως ενθουσιασμένη, εκείνη του είχε πει να μου δείξει την έκθεση του. Λάμπανε τα μάτια της όταν τη συνάντησα, δεν τόλμησα φυσικά να πω για τις επαναλήψεις, τη φλυαρία, και τα κλισέ που είχα εγώ διακρίνει. Ίσα -ίσα αποφάσισα να τα ξεχάσω, και για καλύτερη απώθηση συμφωνήσαμε σιωπηλά να μην ανακατευτώ ποτέ στη διδασκαλία της έκθεσης των παιδιών μου, μην τυχόν και οι απόψεις μου περί οικονομίας του λόγου, αποφυγής των κλισέ και άλλα παρόμοια, τα χαντακώσει τα καημένα και τους καταστρέψει τη ζωή.

Κάθε χρόνο, τη μέρα της έκθεσης στις Πανελλήνιες, σκέφτομαι τον υπομονετικό εκείνο δεκαοκτάχρονο, δεν τα είχε κλείσει καν τα δεκαοχτώ, την κατανόηση του για τις μητρικές αυταπάτες.

http://www.efsyn.gr/arthro/kati-perasmenes-aytapates