Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

...Και του τροχού, που ώρες ψηλά...

Πρώτη φορά στη ζωή μου στην Αθήνα συνέβη να με περιμένει το λεωφορείο αφού ο οδηγός είχε κλείσει τις πόρτες κι είχε βάλει μπρος! Με είδε να τρέχω, τον είδα να ξεκινά, έκοψα ταχύτητα, εκείνος σταμάτησε, άνοιξε την πόρτα και περίμενε καμιά δεκαριά δευτερόλεπτα να φτάσω ν' ανέβω. "Ευχαριστώ!" είπα λαχανιασμένη μόλις μπήκα, πλημμυρισμένη ευτυχία. Μα τι σπέσιαλ δώρο ήταν αυτό, σπάνιο, μοναδικό, τι παράξενη τύχη... μήπως ν' αγόραζα λαχείο;
Στο μεταξύ ο οδηγός μιλούσε, νόμιζα ότι είχε κάποιον στο κινητό, αλλά όχι. Δεν μιλούσε, διαπίστωσα, τραγουδούσε κάτι σαν παρλάτα, και κάθησα μπροστά να στήσω αυτί. Μετά από λίγο το αναγνώρισα, "... ο κύρης σου μ' εξόρισε στης ξενητιάς τη στράτα..." Ερωτόκριτος, με γνήσια κρητική προφορά και μάλλον ξερή, άχαρη φωνή. Τον παρατήρησα, ωραίος άντρας με γένια, λίγο πιο αδύνατος θα ήταν τέλειος. Συνέχιζε να τραγουδά ως το τέρμα που κατέβηκα. Κάθε τόσο κάποιος πήγαινε κοντά του και κάτι ρωτούσε, δεν άκουγα αν αφορούσε το τραγούδι ή τις στάσεις.
-Το ξέρετε όλο; ρώτησα κι εγώ πριν κατέβω. Ο Ερωτόκριτος δεν είναι;
-Ναι, μου είπε με ύφος βαρύ και στράφηκε στο κινητό. Δεν είχε όρεξη για κουβέντα.
Έπρεπε να έχω απαντήσει σ' εκείνη την ατάκα: "Και πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω, και πώς να ζήσω δίχως σου στον χωρισμό εκείνο;"
Νά' βλεπα τότε τι θα 'κανε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...