Μια βόλτα την ημέρα: Απολογισμός της στήλης
Την 1η Ιανουαρίου του 2015 αποφάσισα να κάνω μια βόλτα την ημέρα και να την απαθανατίζω σε βίντεο, έτσι απο πείσμα στο συναισθηματικό πατίκωμα που με κατέκλυζε. Η ζωή μας περιτριγυρίζεται από όμορφα πράγματα, ήθελα να ανακαλύψω, να ψάξω να τα βρω, να τα αναδείξω, αφού συχνά περνάμε δίπλα τους και δεν τα βλέπουμε.
Τριγύρισα πολύ στην Αθήνα, κι όπου πήγαινα έκανα κι ένα βίντεο, έκανα το καλοκαίρι ταξίδια και προγραμμάτιζα πολλά. Κράτησα το πρόγραμμα μέχρι εκείνη την Παρασκευή του Ιουνίου που ο Τσίπρας ανήγγειλε το δημοψήφισμα. Είχα περάσει απο τη Σύρο, ανέβαζα τα βιντεάκια μου κάθε μέρα ανελλιπώς, κι ήμουν στην Ικαρία εκείνο το βράδυ. Μου κόπηκαν τα πόδια, και τα χέρια ομοίως. Είχα, είχαμε ζήσει σε μια ψευδαίσθηση που τέλειωνε; Η Ευρώπη, οι αξίες της, οι αξίες μου, όλα ήταν αυταπάτη, χαρούμενοι όλοι γύρω μου έτρεχαν να βγουν από το ασφυκτικό, όπως το περιέγραφαν αγκάλιασμα του Δυτικού πολιτισμού, κι εγώ θρηνούσα κάτι που δεν είχε ποτέ υπάρξει;
Πέρασα μαύρες μέρες μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν θα γινόταν τελικά το καταστροφικό πήδημα, την είχαμε γλιτώσει. Αλλά δεν κατάφερα να ξαναβρώ το κέφι μου, εντάξει, δεν ήταν και τα βιντεάκια τίποτε σπουδαίο, κουνιόνταν πολύ. Έβγαλα κάμποσα και στο Παρίσι, αλλά μετά την επιστροφή στην Αθήνα δεν συνέχισα. Όταν όμως είδα ότι η Ακαδημία είχε ανακαινιστεί, και μπορούσες να μπεις να τη δεις και μέσα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες και έφτιαξα ένα τελευταίο βιντεάκι.
Αν βρω συνεργάτες όμως, μπορούμε να ξαναρχίσουμε
Την 1η Ιανουαρίου του 2015 αποφάσισα να κάνω μια βόλτα την ημέρα και να την απαθανατίζω σε βίντεο, έτσι απο πείσμα στο συναισθηματικό πατίκωμα που με κατέκλυζε. Η ζωή μας περιτριγυρίζεται από όμορφα πράγματα, ήθελα να ανακαλύψω, να ψάξω να τα βρω, να τα αναδείξω, αφού συχνά περνάμε δίπλα τους και δεν τα βλέπουμε.
Τριγύρισα πολύ στην Αθήνα, κι όπου πήγαινα έκανα κι ένα βίντεο, έκανα το καλοκαίρι ταξίδια και προγραμμάτιζα πολλά. Κράτησα το πρόγραμμα μέχρι εκείνη την Παρασκευή του Ιουνίου που ο Τσίπρας ανήγγειλε το δημοψήφισμα. Είχα περάσει απο τη Σύρο, ανέβαζα τα βιντεάκια μου κάθε μέρα ανελλιπώς, κι ήμουν στην Ικαρία εκείνο το βράδυ. Μου κόπηκαν τα πόδια, και τα χέρια ομοίως. Είχα, είχαμε ζήσει σε μια ψευδαίσθηση που τέλειωνε; Η Ευρώπη, οι αξίες της, οι αξίες μου, όλα ήταν αυταπάτη, χαρούμενοι όλοι γύρω μου έτρεχαν να βγουν από το ασφυκτικό, όπως το περιέγραφαν αγκάλιασμα του Δυτικού πολιτισμού, κι εγώ θρηνούσα κάτι που δεν είχε ποτέ υπάρξει;
Πέρασα μαύρες μέρες μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν θα γινόταν τελικά το καταστροφικό πήδημα, την είχαμε γλιτώσει. Αλλά δεν κατάφερα να ξαναβρώ το κέφι μου, εντάξει, δεν ήταν και τα βιντεάκια τίποτε σπουδαίο, κουνιόνταν πολύ. Έβγαλα κάμποσα και στο Παρίσι, αλλά μετά την επιστροφή στην Αθήνα δεν συνέχισα. Όταν όμως είδα ότι η Ακαδημία είχε ανακαινιστεί, και μπορούσες να μπεις να τη δεις και μέσα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες και έφτιαξα ένα τελευταίο βιντεάκι.
Αν βρω συνεργάτες όμως, μπορούμε να ξαναρχίσουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου