Πάμε πεζοί

Δεν ξέρω τι αποφάσισαν οι πολιτικοί στο Παρίσι, στη μεγάλη σύσκεψη για το περιβάλλον, αλλά τα βλέπω δύσκολα τα πράγματα. Ας λένε όλοι διάφορα συγκινητικά, οι άνθρωποι δεν θα στερηθούν εύκολα τις απολαύσεις και τις ευκολίες τους για το περιβάλλον. Εμείς εδώ, παράδειγμα, έχουμε μέχρι και Υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής, (γέλια) αλλά την πλαστική σακούλα απλώς δεχόμαστε να διαλύεται πιο γρήγορα, κι άντε βρες την ύστερα, όταν έχει διαλυθεί παντού. Ελπίζω πως δεν είναι όλες οι διακηρύξεις τόσο κενές περιεχομένου, αλλά φοβάμαι ότι κάθε προσπάθεια περιορισμού της ρύπανσης συνοδεύεται από πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες κι άλλων ανθρώπων να ζουν καλύτερα, και τι πρέπει δηλαδή να γίνει; Να μείνουν για πάντα οι φτωχοί φτωχοί για να μη μολύνουν κι αυτοί;

Βέβαια οι πλούσιοι κάνουν κάποια δειλά βήματα. Στη Γερμανία, πάντα εκεί είναι η οικολογική πρωτοπορεία, ιδρύονται μαγαζιά χωρίς συσκευασίες (εδώ λες πως δεν θέλεις σακούλα και σε κοιτάνε παράξενα. Μα γιατί να μη θέλεις μια ακόμα ωραία σακουλίτσα για τη συλλογή σου;) σπίτια οικολογικά κατασκευάζονται παντού, ηλιακοί συλλέκτες μπαίνουν σε χώρες χωρίς ήλιο (κάποτε θα φτάσουν κι εδώ, πριν ο ήλιος πεθάνει) και γενικά όλοι προσπαθούν. Η μεγαλύτερη ρύπανση πάντως παράγεται από τις μεταφορές, και δεν μπορείς -πάλι- να σταματήσεις αυτή τη μανία: οι φτωχοί (αυτοί φταίνε για όλα) θέλουν να πουλήσουν τα φτηνά τους προϊόντα στους πλούσιους, αναγκαστικά χρησιμοποιούν νταλίκες, πλοία, τραίνα, ο πλανήτης ανεβάζει πυρετό.

Οι πλούσιοι όμως θα μπορούσαν να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη, να λανσάρουν ταξίδια αναψυχής πρωτότυπα, να μειώσουν λίγο την κίνηση με τ' αυτοκίνητα, το πιο ρυπογόνο πράγμα. Χρόνια περιμένω το ταξιδιωτικό γραφείο που θα προτείνει τις περιπλανήσεις του Ζαν Ζακ Ρουσώ, ο οποίος πήγαινε με τα πόδια από τη μία πόλη στην άλλη, κι έχει περιγράψει λεπτομερώς τα ταξίδια του, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να τα ανασυστήσει. Αργεί πολύ η οργάνωση, κι άρχισαν να με πονάν τα γόνατα.

Ελπίζω τουλάχιστον να μπορέσω να πραγματοποιήσω το όνειρο της ζωής μου, να γυρίσω το Πήλιο με τα πόδια, τώρα που άνοιξαν και σηματοδοτήθηκαν τα μονοπάτια του.

Πόσες φορές δεν ξεκινήσαμε με τα παιδιά μου μικρά, να φτάσουμε στην Πορταριά από τα μονοπάτια που περιγράφει το βιβλίο του Νίκου Χαρατσή, και χαθήκαμε στο δρόμο; Είχα πάψει να ελπίζω πια ότι θα το κατόρθωνα. Και να τώρα που δεν το περίμενα πια, κάποιο θαύμα έγινε και καθαρίστηκαν, σημαδεύτηκαν, άνοιξαν, τα περπάτησα κι εγώ για λίγο.

Μπορεί σαν πεζοπόρος ο Ρουσώ να μας οδηγήσει σε δρόμους πιο σωστούς απ' όσο κατάφερε ακόμα και με το Κοινωνικό του Συμβόλαιο. Εξάλλου, νομίζω περπατώντας με συντροφιά, όπως έκανε εκείνος προτιμώντας κυρίες με υφασμάτινα σκαρπίνια, ούτε στον ύπνο τους τα αθλητικά μας παπούτσια, ανακαλύπτεις την αξία της συνύπαρξης και του αλληλοσεβασμού στην πράξη, βήμα με το βήμα.