Οι εχθροί είναι απαραίτητοι

Παίρναμε πάντα τους εχθρούς πολύ στα σοβαρά, γι αυτό χρειαζόμαστε ολοένα και περισσότερους. Θυμάμαι ένα τραγούδι του Μαρκόπουλου πριν δεκαετίες, “Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί”, έλεγε. Μεγάλο σουξέ, σε εποχές που κανένας εχθρός δεν έμπαινε στην πόλη, μόνο φιλικοί τουρίστες. Ωστόσο μεγάλο σουξέ. Την ίδια εποχή στο καθημερινό μπρίφιν των πολιτικών συντακτών πρώτο και διαρκές θέμα ήταν οι τουρκικές παραβιάσεις εναερίου χώρου. Κάτι σαν την προσευχούλα των ευλαβών οικογενειών πριν το φαγητό. Η λεπτομέρεια για τον εναέριο χώρο και ποιος τον αναγνωρίζει διεθνώς δεν συζητήθηκε ποτέ.

Ήταν τότε που καλλιεργούνταν συστηματικά η ιδέα της προτίμησης των Ευρωπαίων στους Τούρκους. Οι Αμερικάνοι επίσης τους αγαπούσαν περισσότερο από μας, γι αυτό και τους μισούσαμε, αν και θα τους μισούσαμε ούτως ή άλλως ως φονιάδες των λαών, οπότε κανονικά δεν θα έπρεπε να τους μισούμε που δεν αγαπούσαν εμάς αλλά τους Τούρκους. Τέλος πάντων, με τις εθνικιστικές παράνοιες δεν βγάζεις άκρη και σίγουρα καταναλώνουμε περισσότερες απ' οσο αντέχει κάθε υγιής οργανισμός. Γιατί; Μα επειδή οι εχθροί είναι πολύ βολικοί σύμμαχοι των εξουσιών, μάλιστα όσο πιο αυταρχική η εξουσία τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει από εχθρούς. Ποιος τολμά να την αμφισβητεί όταν υποτίθεται ότι η χώρα απειλείται; Μαύρο φίδι που τον έφαγε!

Κάθε χώρα με αυταρχικό καθεστώς καλλιεργεί πολύ προσεχτικά και με κάθε μέσο το φόβο των εχθρών. Πρέπει να την απειλούν, να την υπονομεύουν, να είναι ο λαός ενωμένος με τον αρχηγό- προστάτη σα μια γροθιά.

Ακόμα και τώρα, πριν λίγες μέρες που οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να δώσουν τριάμισι δις ευρώ στην Τουρκία για το προσφυγικό, το πήραν πολύ πατριωτικά εδώ οι δικοί μας. Ακούς εκεί, πάλι στους Τούρκους; Όλα σ' αυτούς τα δίνουν! Αυτά τη στιγμή που είμαστε με το σουγιά στο σβέρκο για το μεγαλύτερο δάνειο των αιώνων σε κράτος, αφού έχουμε χωνέψει πακέτα Ντελόρ και δεν ξέρω τι άλλο, επιδοτήσεις, ενισχύσεις, ό,τι υπάρχει σε διεθνή βοήθεια. Η Τουρκία, που βολοδέρνει χρόνια και ζαμάνια στον προθάλαμο της Ε.Ε., αυτή είναι η αγαπημένη τους!

Αλλά επειδή ως εχθρός δεν είναι αρκετή, πρέπει να δημιουργούνται κι άλλοι. Το μίσος για τους Γερμανούς ας πούμε σα να χαλάρωσε τώρα τελευταία, οπότε θα πιαστεί η κυβέρνηση μας από οτιδήποτε, δεν πα να είναι ένα δημοσίευμα περιοδικού, ένα βιβλίο ιστορικού; Θα το προβάλουμε και θα διαμαρτυρηθούμε, να καταλάβει ο κόσμος ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα. Να το καταλάβει απαλά, σιγαλά, υποδόρια, ενώ θα τον πιάνει ο καημός, ο γνωστός, παλιός καημός: όλοι μας απειλούν, οι γείτονες μας μισούν, οι ισχυροί μας ζηλεύουν, είμαστε μόνοι, ανυπεράσπιστοι, δυστυχισμένοι, κανείς δεν μας καταλαβαίνει, θρήνος, κοπετός. Αν δεν χαλυβδωθεί ομοψυχία με κάτι τέτοια, θα βρεθούν κι άλλα.