Το βαρετό κριτήριο

Κι όµως, ο Καντάφι υπήρξε κάποτε επαναστάτης. ∆εν ξέρω αν το καθεστώς του βασιλιά που ανέτρεψε ήταν λιγότερο ή περισσότερο τυραννικό από το δικό του, πάντως ήταν σίγουρα φιλοαµερικανικό. Το ανέτρεψε µε µια οµάδα αξιωµατικών και κήρυξε ∆ηµοκρατία. Ισλαµική, άµεση, τζαµαχιριγιανή, της άλλαζε διάφορα ονόµατα κατά καιρούς, και κάθε τόσο την κήρυττε από την αρχή µε αλλαγές προς το λαϊκότερο και το αµεσότερο.
Πώς µπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει αν ένας αντιαµερικανός ανατροπέας βασιλείας, σπουδασµένος στην ελληνική Σχολή των Ευελπίδων είναι αρκετά εντάξει για να τον κάνει παρέα και να µην κινδυνεύει στο µέλλον να βρεθεί εκτεθειµένος;
Γιατί πρέπει να παραδεχτούµε πως όλα τα καλά τα είχε ο Καντάφι.
Αντιιµπεριαλιστής δεδηλωµένος. Προστάτης όλων των αντιιµπεριαλιστών του κόσµου. Εµπνευστής ιδεών για τρίτο δρόµο, τέταρτο, πέµπτο. Ασίγαστη έµπνευση για νεωτερισµούς, άφηνε άφωνο τον κόσµο κάθε τόσο. Θα πρέπει να έκρυβε µέσα του και µια καλλιτεχνική φλέβα. Πότε το πράσινο βιβλιαράκι, πότε οι σκηνές του στις αυλές των µεγάρων, πότε η ευφάνταστη φρασεολογία του, οι αλλαγές τακτικής του, δεν είχες από πού να τον πιάσεις. Θα µπορούσε να ξοδεύονται τόνοι µελάνης σε αναλύσεις της συµπεριφοράς του (και ξοδεύτηκαν) αλλά να µη γίνεται κατανοητός από τους καηµένους τους δυτικούς υποψηφίους ή παραλίγο θαυµαστές του, ακόµα και από µας, που και σύµµαχοι υπήρξαµε, και φίλοι, αλλά ότι µας ξέφευγε η δηµιουργικότητά του πρέπει να το παραδεχτούµε.
Τελικά για να κρίνεις έναν ηγέτη, όσα πυροτεχνήµατα και να ρίχνει κάθε τόσο, όσο εντυπωσιακές φράσεις και κλισέ κι αν επινοεί, πρέπει να χρησιµοποιείς τις παλιές, καλές συνταγές.
Αν κρατάει την εξουσία για πολύ καιρό χωρίς εναλλαγή, µάλλον κάτι δεν πάει καλά.
Είναι βαρετό αλλά αναντικατάστατο κριτήριο. Γίνονται εκλογές στη χώρα; Υπάρχει ελευθερία λόγου; Εφηµερίδες µε δηµοσιογράφους που δεν φοβούνται για τη ζωή τους; Υπάρχουν κόµµατα, αντιπολίτευση, ανεξάρτητες εξουσίες;
Τώρα µάθαµε. Αλλά επειδή όλα αυτά ακούγονται πολύ ξενέρωτα εδώ σε µας, που τα έχουµε και τα περιφρονούµε, ας αφήσουµε να τα πουν καλύτερα οι ίδιοι οι Λίβυοι.