Για το χατίρι της Στατιστικής, αυτής της αλχημείας που
αμερόληπτα ισοπεδώνει, οι κάτοικοι των υπογείων της πολυκατοικίας μας θεωρήθηκαν
ωραίοι. Είναι μαύροι μα είναι ωραίοι, όπως στο Άσμα Ασμάτων «Είμαστε ωραίοι»
είπε ο Σπύρος Παπαδόπουλος και το είπε για όλους. Το εννοούσε ο ήπιος αυτός στατιστικός
Έλληνας, προσωποποίηση της αποδοχής, άνετος και ευσταλής, με ευγενικό χαμόγελο,
ότι θα τα μετρήσει όλα και όλους χωρίς προκατάληψη. Αφού όλοι είμαστε ωραίοι. Με
βάση αυτό το γλυκό ψέμα, η Στατιστική εξόρμησε να μάθει την αλήθεια. Κήρυξε κοινωνική
ανακωχή με εθνικές παραμέτρους. Συμφιλίωση ομορφιάς, από το ξεπλυμένο λευκό των
Πολωνών που δέκα χρόνια τώρα δεν συνηθίζει τον αθηναϊκό ήλιο, ως το βαθύ μαύρο,
σχεδόν μπλε των Αιθιόπων, περνώντας από το ανήλιαγο γκρίζο των Αλβανών και το
καφέ των Ινδών, όλες οι αποχρώσεις της ανθρώπινης φυλής είναι ωραίες και
καταμετρούνται επιμελώς. Για μια μέρα τουλάχιστον (Μία μειλίχια Κυριακή, μια
πίσημον ημέρα) ο καθένας μπορούσε μέσα στην επικράτεια να φέρει με την ίδια
ακριβοδίκαια ζυγισμένη περηφάνια το βάρος της ύπαρξης του, απ’ όπου κι αν την
είχε κουβαλήσει. Θεωρητικά τουλάχιστον. Με το μεγαλείο των αριθμών η Στατιστική
μοίρασε την αναγνώριση επί δικαίους και αδίκους, μοίρασε το αντίδωρο της επιθυμίας
της για αλήθεια. Κατέγραψε τα υπόγεια που ήταν ακόμα κλειστά και ξεχασμένα στην
προηγούμενη απογραφή κι ανοίχτηκαν στο μεταξύ κι αερίστηκαν και κοστολογήθηκαν
ακριβά κι απέφεραν κέρδη ανέλπιστα στους ιδιοκτήτες τους, αυτά τα ξεγραμμένα,
δίπλα στις νέες πολυτελείς κατοικίες πολυτελών προδιαγραφών.
Από σήμερα επιστρέφουμε στα περίπλοκα προσωπικά μας δεδομένα,
ελάχιστα συμφιλιωμένοι με την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου